Τέλος εποχής

Επειδή βλέπω ότι πολλοί πανηγυρίζουν που έκλεισε η ΕΡΤ και λένε ότι θα ανοίξει νέο καθαρό κανάλι, να τους υπενθυμίσω ότι για να καθαρίσει το κανάλι έμειναν χωρίς δουλειά 2500 άνθρωποι. Αν έχεις έναν άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι σου δεν τον σκοτώνεις και λες ότι θα γεννήσουμε έναν άλλο. Προσπαθείς να τον θεραπεύσεις. Γιατί η ΕΡΤ είναι σαν ένας δικός μας άνθρωπος. Μπορεί να μην της δίνουμε πολύ σημασία, αλλά είναι σαν τον χαμηλών τόνων συγγενή. Ίσως να μας κοστίζει πολύ περισσότερα απ'όσα θα μπορούσε, αλλά προσέφερε κάτι που όσο και αν ψάξετε σήμερα στους τηλεοπτικούς σας δέκτες δεν θα το βρείτε πουθενά. Αξιοπρέπεια. Αν έχεις οικογένεια είναι ο μόνος σταθμός που δεν θα ανησυχούσες όταν θα άφηνες το παιδί σου να δει μόνο του τηλεόραση.
 

Όσο για την ΕΡΑ, αν και δεν άκουγα συχνά, στο χωριό μου που είναι στη Χαλκιδική και όχι σε καμιά ακριτική περιοχή, η ΕΡΑ ήταν ο μόνος ραδιοφωνικός σταθμός που εκπέμπει σταθερά το σήμα του όλα αυτά τα χρόνια και οι εκπομπές - χρυσάφι του Δεύτερου Προγράμματος ήταν η καλύτερη παρέα όταν επέλεγα να ανοίξω το ραδιόφωνο μου, επηρεασμένος από την καθημερινή χειμερινή μου συνήθεια.
 

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν δεν θα έχει ΕΡΑ. 

Δεν θα έχει εκπομπές στις οποίες θα ακούμε ανθρώπους, αλλά μια σειρά από τραγούδια κάποιας playlist.
Ο φάρος λοιπόν έσβησε.
Προσοχή στον ύφαλο μπροστά.

34

Έχει περάσει περίπου ενάμισης μήνας από τότε που έγραψα τελευταία φορα στο μπλογκ.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά από τότε.

Μία αρκετά καλή δουλειά, η οποία θα μου εξασφαλίσει ένα σταθερό εισόδημα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ίσως τα πιο αδιάφορα γενέθλεια ever, όμορφες στιγμές με φίλους και συγγενείς, ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις, περιπέτειες σε δημόσιες υπηρεσίες...

Γενικά αισθάνομαι ότι ο χρόνος τελευταία περνάει πολύ γρήγορα.

Έφτασα τα 34 αισίως, και σε αντίθεση με φίλους και (ιδιαίτερα) φίλες που βλέπω να αγχώνονται με το θέμα της ηλικίας, αισθάνομαι ότι είμαι στην καλύτερη μου φάση (σήμερα, για αύριο δεν ξέρω...).

Ίσως είναι και το καλοκαιράκι που με κάνει να τα βλέπω όλα πιο θετικά μέσα στη γενική μιζέρια που παρατηρώ τριγύρω μου.

Αισθάνομαι ότι τα έχω ξαναγράψει όλα αυτά.

Έτσι και αλλιώς η ζωή κάνει κύκλους.

Συναντάμαι λοιπόν ξανά καταστάσεις και ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά μας και παλιότερα. Συνήθως το αντιλαμβανόμαστε όταν παίρνουμε απόσταση.

Κλείνοντας τα 34 όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση η ζωή. Απλά τη ζεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις.