Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΙΝΑΩ


Προσοχή: εγώ είμαι απόλυτα χορτάτος οπότε μην ετοιμάζετε καμιά ανθρωπιστική βοήθεια (αυτή ίσως χρειαστεί όταν θα με κλείσουν μέσα για χρέη προς την εφορία, αλλά αυτή είναι ιστορία για άλλο ποστ).

Είναι κάτι για το οποίο σκέφτομαι να γράψω εδώ και ένα μήνα.

Έχουν ακουστεί πολλές φορές ιστορίες για κυκλώματα που ελέγχουν τους ζητιάνους. Ένα σχετικό περιστατικό που έχει υποπέσει στην αντίληψη μου είναι οι ζητιάνοι που είναι τοποθετημένοι σε καίρια σημεία και κρατούν ένα χαρτόνι ο καθένας τους με τη λέξη "ΠΕΙΝΑΩ" στην οποία το "Ω" το γράφουν με δύο γραμμές κάτω από το "Ο". Μπορείτε πολύ εύκολα να το παρατηρήσετε και εσείς αν κυκλοφορήσετε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα τη συγκεκριμένη παρατήρηση την έκανα όταν βρέθηκα να περιμένω μπροστά από ΑΤΜ δίπλα από το οποίο ήταν ένας ζητιάνος και μια κυρία η οποία το έγραφε στο χαρτόνι.

Θα μπορούσα να γράψω "τι κάνει η αστυνομία για όλα αυτά;" αλλά πρώτον αν ξεκινήσω μια τέτοια συζήτηση θα καταλήξουμε σε αφορισμούς και μηδενισμούς και δεύτερον δεν μου αρέσει η πολιτικοποίηση τέτοιων θεμάτων, γιατί αισθάνομαι ότι προσδίδει μια γραφικότητα σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ωραίοι άνθρωποι


Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας είναι η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν ανάλογα με τη δραστηριότητα συναντάμε διάφορους τύπους ανθρώπων. 

Ένας από αυτούς είναι οι, όπως τους λέω εγώ, "ωραίοι άνθρωποι". Προσοχή, δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση τους.

Είναι μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι σου φτιάχνουν τη διάθεση ακόμα και αν μιλάς μαζί τους στο  τηλέφωνο ή αν απλά υπάρχουν κάπου δίπλα σου και ανταλλάσσετε ένα "αληθινό" βλέμμα. 

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο συναναστρέφεσαι αυτά τα άτομα είναι φυσικά ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.

Όμως όπως και να' χει αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να ψάχνουμε στη ζωή μας. Τους "ωραίους" ανθρώπους. Που μας κάνουν να αισθανόμαστε και εμείς "ωραίοι".

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Νύχτες ραδιοφώνου



Με αφορμή αυτό το τραγούδι, το οποίο έχει πολλά στοιχεία παλιάς ροκ μπαλάντας, που άκουσα πρόσφατα μου ήρθε στο μυαλό η εποχή που άκουγα πολύ συχνά ραδιόφωνο τις νύχτες. Μιλάω για την εποχή που δεν υπήρχε youtube, το internet ήταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο και ως εκ τούτου η μοναδική πηγή για να ακούσεις μουσική ήταν το ραδιόφωνο. 

Αυτό που πραγματικά λάτρευα ήταν να κάθομαι να ακούω κάποιο σταθμό που έπαιζε μπαλάντες (κυρίως ξένες) και ανάμεσα στα κομμάτια παρεμβάλλονταν η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος έκανε τον επίλογο του τραγουδιού που προηγήθηκε και τον πρόλογο για εκείνο που θα ακολουθούσε. Τότε δεν υπήρχαν οι playlists και η επιλογή των τραγουδιών γινόταν είτε από τον εκφωνητή της εκπομπής είτε από το κοινό που την άκουγε.


Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά, ίσως και σαχλά, αλλά πραγματικά υπήρχε μία μαγεία μέσα τους. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκείνες οι εκπομπές ήταν ξεχωριστή. 

Πλέον δεν ακούω ραδιόφωνο τις νύχτες. 
Κάτι η ευκολία του ίντερνετ που βρίσκεις όποιο τραγούδι μπορεί να σου έρθει στο μυαλό, κάτι η βιομηχανοποίηση των ραδιοφωνικών εκπομπών, με έχουν κάνει να χάσω το ενδιαφέρον μου.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσα πράγματα έχουν χάσει την αθωότητα τους με την τεχνολογική εξέλιξη και ένα από αυτά σίγουρα είναι και το ραδιόφωνο. Εκτός από την αθωότητα χάθηκε και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας του μέσου. Αλλά μάλλον αυτό είναι ένα από τα σημεία των καιρών, μιας και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας τείνουν να εκλείψουν και από τον άνθρωπο τον ίδιο...

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Και να που γύρισα


Παρατήρησα ότι έχω πάρα πολύ καιρό να δημοσιεύσω κάποια νέα ανάρτηση. Όλον αυτόν τον καιρό ξεκινούσα να γράφω κάποια πράγματα που με απασχολούσαν αλλά μέχρι να ολοκληρώσω το κείμενο μου περνούσε η ένταση και όταν ξαναδιάβαζα τι είχα γράψει το άφηνα στα πρόχειρα. 

Το έχω ξαναπεί ότι το γράψιμο για μένα είναι πολλά πράγματα αλλά κυρίως εκτόνωση. Γράφω όταν έχω μέσα μου μια ένταση, όταν θέλω να πω πράγματα και δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος να με ακούσει.

Επιστρέφοντας λοιπόν σε αυτή την αγαπημένη μου συνήθεια ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ίσως υπάρχει απλά μέσα μου η ανάγκη να δηλώσω (ή να "κοινοποιήσω" όπως είναι και της μόδας) την παρουσία μου σε αυτό το χώρο. 



Είμαι ακόμα εδώ λοιπόν. Παρόν. Ξένος σε έναν τόπο που αλλάζει όπως λέει και ο δημιουργός, για να καταλήξει ότι ξέρει 1000 τρόπους να σωθεί μα κανένας τους δεν του ταιριάζει.

Δεν είμαι σίγουρος πόσοι αναζητούμε τη σωτηρία. Ίσως απλά ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο που μας ταιριάζει γενικά. Όχι απλά για να σωθούμε, αλλά για να μπορούμε να πούμε αύριο μεθαύριο ότι "ζήσαμε". 

Τι πάει να πει σωτηρία;
Από τι θέλουμε να σωθούμε;
Σε πολλές περιπτώσεις νιώθω ότι βάζουμε τον εαυτό μας σε μια τεχνητή προβληματική κατάσταση αναζητώντας τη "σωτηρία", ενώ στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νόημα. Έναν τρόπο...που να μας ταιριάζει!