Είναι καλύτερα να είσαι παράξενος ή να είσαι ξεχωριστός σαν όλους τους άλλους;
Απάντηση δεν έχω στην παραπάνω ερώτηση. Ίσως να έχω θέσει ξανά παλιότερα κάποιο ανάλογο ερώτημα που έμοιαζε με αυτό, στην πραγματικότητα αυτό που εννοώ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Θα πρέπει πρώτα να εξηγήσω τι εννοώ με τους δύο όρους του διλήμματος.
Παράξενος είναι αυτός που οι πράξεις του δεν συνάδουν με αυτές που προστάζει η κοινή λογική και η καθημερινή αντιμετώπιση. Κάποιες φορές ίσως χαρακτηρίζουμε κάποιον παράξενο από την συμπεριφορά του χωρίς να γνωρίζουμε το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει και ο ξεχωριστός. Ο θαρραλέος, ο κυνηγός, ο κατακτητής, ο αθλητής, ο «πανταχού παρών» όπως τους λέω εγώ. Δεν την κατακρίνω αυτή την ομάδα ανθρώπων. Έχω κολλητούς φίλους που ανήκουν σε αυτήν. Απλά εγώ δεν γεννήθηκα για να είμαι αυτό. Η φύση μου δεν μου το επιτρέπει.
Σίγουρα ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Δεν θέλω να πουλήσω διαφορετικότητα με αυτά που λέω. Άλλωστε είναι πολλοί οι παράξενοι που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Από κάποια πράγματα δεν μπορείς να ξεφύγεις στη ζωή σου. Ένα από αυτά είναι και ο χαρακτήρας σου, τον οποίο τον έχεις διαμορφώσει μέσα από βιώματα και από εμπόδια τα οποία πολλές φορές είσαι υποχρεωμένος να ξεπερνάς από μωρό παιδί.
Εδώ και μερικές μέρες σκεφτόμουν να γράψω. Η αρχική ιδέα ήταν να γράψω 3 παραμύθια. Ένα θα αφορούσε ένα παιδί, ένα άλλο έναν ενήλικο και το τρίτο ένα γέρο. Κοινός παρονομαστής και των τριών ιστοριών θα ήταν ο δισταγμός. Το ένα βήμα πίσω. Η διαφορά είναι η εξής. Όταν είσαι παιδί δεν το σκέφτεσαι και κάνεις δύο γρήγορα βήματα μπροστά και ξεπερνάς το φόβο σου. Όταν είσαι ενήλικος σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι τόσο πολύ που ίσως κάνεις ακόμα ένα βήμα πίσω και όταν το πάρεις απόφαση και προσπαθήσεις να τρέξεις προς τα μπροστά για να καλύψεις το χαμένο έδαφος ίσως να μη βρεις αυτό που είχες μπροστά στα μάτια σου πριν και να προσθέσεις ακόμα περισσότερες σκέψεις για την επόμενη φορά. Όταν, τέλος, είσαι γέρος δεν έχεις χρόνο για σκέψεις. Μάλλον όμως δεν έχεις δύναμη και για το βήμα προς τα εμπρός.
Παραμύθι τελικά δεν έγραψα ούτε ένα
Τα λόγια ενός παράξενου κάποιο Σαββάτο βράδυ
Τα ‘γραψα και μου κράτησαν παρέα στο σκοτάδι
Και ας μη βρούνε οι πολλοί νόημα σε αυτά κανένα…
