Reset

Παρακολουθώντας πριν μερικές μέρες μια ταινία, έμεινα σε κάτι που ειπώθηκε σε μια από τις τελευταίες σκηνές. Ο πρωταγωνιστής ήταν ψυχικά διαταραγμένος και ο γιατρός του είπε ότι το μυαλό του είναι σαν να κάνει συνεχώς "reset". Ξεκινούσε δηλαδή από μια αφετηρία όπου δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα, του έκαναν μια θεραπεία, έφτανε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει το ποιος είναι και μετά από λίγο επέστρεφε πάλι στο σημείο εκκίνησης.

Σκαλίζοντας λίγο τις αναμνήσεις μου, παρατηρώ ότι μου συμβαίνει μάλλον και εμένα κάτι ανάλογο. Αν θυμηθώ συμπεριφορές φίλων ίσως δεν είμαι ο μόνος. Δεν λέω ότι υπάρχει κάποια ψυχική διαταραχή. Θα εξηγήσω αμέσως τη σκέψη μου.

Οι συμπεριφορές που έχουμε συνήθως είναι παγιωμένες. Σπανίως κάποιος άνθρωπος αλλάζει. Και ακόμα πιο σπάνια μαθαίνει από τα λάθη του. Ειδικά στον συναισθηματικό τομέα.

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι παίζω σε μια θεατρική παράσταση. Το μόνο που αλλάζει συνήθως είναι ο θίασος. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν αλλάζει ούτε αυτός. Ίσως η διανομή. Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένα έργο που επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά που αρχίζει αισθάνομαι ότι ερμηνεύω το ρόλο μου για πρώτη φορά. Αισθάνομαι ότι αυτοσχεδιάζω, ότι δεν υπάρχει κείμενο, και αγωνιώ για την εξέλιξη.

Αυτή η αίσθηση υπάρχει μέχρι το τέλος της παράστασης. Κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι ότι και το έργο είναι παλιό και τα λόγια χιλιοειπωμένα και εγώ μάλλον αρκετά κουρασμένος για να ανέβω πάλι στη σκηνή.

Ως εκ δια μαγείας, περνόντας ο καιρός, αρχίζει η ανάμνηση και φθείρεται. Και έρχεται στα χέρια μου ο ίδιος ρόλος. Πάλι μου φαίνεται πρωτόγνωρος. Πάλι ανεβαίνω στο σανίδι. Πάλι αγωνιώ για την εξέλιξη. Πάλι...

...πάλι από την αρχή...

Υ.Γ. Ίσως το έργο να το θυμάμαι. Μάλλον όμως θα θέλω έστω και μια φορά να αλλάξει ο ρόλος μου...

Με ένα μυαλό ανάστατο

Με αφορμή αυτό το τραγούδι το οποίο το θυμήθηκα μετά από μια κουβέντα με ένα φιλαράκι, είπα να γράψω μετά από καιρό.

Εδώ και μέρες, μην πω εβδομάδες, επικρατεί μια αναστάτωση στο μυαλό μου, άνευ προηγουμένου. Τείνω να κλείσω ορισμένες πόρτες στη ζωή μου, αλλά κάτι γίνεται και τελευταία στιγμή το μετανιώνω. Από ότι καταλαβαίνω βέβαια ρίχνωντας μια ματιά γύρω μου, οι κυκλοθυμικοί αυξανόμαστε. Οι μεταπτώσεις που συναντώ καθημερινά στους ανθρώπους είναι ολοένα και περισσότερες και σε πολύ κοντινά χρονικά διαστήματα.

Νεύρα παντού.
Ξεσπάσματα απρόσμενα.
Γενικώς προσπαθώ να κρατώ τελευταία μια πιο μετριοπαθή στάση. Αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις με στωικότητα. Και ας βράζω μέσα μου.

Είμαι δύσκολος άνθρωπος για τους γύρω μου. Και ειδικά για τις γυναίκες που με περιβάλουν. Και ακόμα περισσότερο για όσες από αυτές έχω αισθήματα. Δεν ξέρω αν εγώ ζω σε ένα γυάλινο κλουβί και όποια είναι κοντά μου πλησιάζει μέχρι ενός σημείου και όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπάνω εκείνη απομακρύνεται, ή αν υπάρχει μια επιγραφή στο κούτελο μου που λέει "αντικείμενο φιλίας".



Τέλος πάντων, τα όσα αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο είναι πράγματα ρευστά που μετά από λίγες μέρες μπορεί να τα έχω αναθεωρήσει. Άλλωστε τι σόι κυκλοθυμικός θα ήμουν αν παρέμενα σταθερός.

Υ.Γ. Από μια μικρή βουτιά στην αγριεμένη θάλασσα του μυαλού μου προέκυψαν τα παραπάνω. Δεν ξέρω πότε και αν το ξανακάνω. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και μάλλον δεν μου ταιριάζουνε...

Υπομονή

Από μικρό παιδί με στοιχειώνει αυτή η λέξη. Μια ζωή μου έλεγαν να κάνω υπομονή. Είτε μου άρεσε κάτι, είτε όχι έπρεπε να μη μιλάω και απλά να περιμένω. Θα περάσει...

Δεν ξέρω αν υπήρξα και εγώ μέχρι στιγμής ο πιο εύκολος άνθρωπος και αν χρειάστηκε κάποιοι άλλοι να υπομένουν συμπεριφορές μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το κεφάλι (το ελαφρώς ογκώδες λόγω της ποντιακής ρίζας) έχει συσσωρεύσει πολλά μέσα του. Τόσα πολλά που όταν έχω τις μαύρες μου δεν ξέρω τι μου φταίει. Απλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Το κακό είναι ότι χαλάω τη διάθεση και των υπολοίπων που είναι γύρω μου (όσων ασχολούνται μαζί μου τέλος πάντων), οι οποίοι περιμένουν από μένα να δουν ένα διαφορετικο, πιο ευχάριστο πρόσωπο. Δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Πιστεύω, κάποια στιγμή πρέπει να το είχα γράψει κιόλας, πως τη χαρά σου πρέπει να τη μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και τη στεναχώρια σου πρέπει να την κρατάς για τον εαυτό σου. Αρκετά προβλήματα έχουν οι γύρω μου, δεν είναι ανάγκη να τους φορτώνω και με τα δικά μου. Απ' την άλλη όταν ένας φίλος έχει κάποιο πρόβλημα στεναχωριέμαι όταν το κρατάει για τον εαυτό του και δεν με αφήνει να προσπαθήσω να τον βοηθήσω. Αν και κάπως αντικρουόμενα τα παραπάνω, έτσι είμαι.

Κάποιοι λένε πως η υπομονή είναι χάρισμα. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι τροχοπέδη.
Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι οι υπομονετικοί περιμένουν στο λιμάνι.
Οι ανυπόμονοι απλά παίρνουν το πλοίο και φεύγουν...