Ένας μικρός απολογισμός...

Μέρες που είναι, αν δεν βγεις καμιά βόλτα, αρχίζεις και σκέφτεσαι τι έκανες τη χρονιά που πέρασε. Για μένα ίσως ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές που θυμάμαι. Δεν θα κάνω έναν απολογισμό των γεγονότων της χρονιάς, απλά θα καταθέσω όσα έμαθα μέσα σε αυτή.

Έμαθα, λοιπόν, να ξεφεύγω από εμμονές.
Έμαθα ότι δεν είναι κακό να πιστεύεις στα παραμύθια και πολύ περισσότερο δεν πειράζει να ζεις μέσα σε ένα από αυτά. Ακόμα και αν θα έχει λυπημένο τέλος.



Έμαθα ότι για να ταξιδέψεις και να περάσεις όμορφα δεν χρειάζεται ούτε να κλείσεις κάποια θέση σε ένα πλοίο για κάποιο νησί, ούτε να έχεις εισητήρια κοινωνικού τουρισμού. Με την κιθάρα μου και τη φωνή μου πάντα έκανα τα ωραιότερα ταξίδια και χαίρομαι που φέτος είχα αρκετούς συνταξιδιώτες.



Έμαθα ότι δεν χρειάζεται να πιέζω τους άλλους να μου εξηγήσουν όσα δεν καταλαβαίνω.
Έμαθα ότι δεν χρειάζεται να ζητάω το οτιδήποτε από τους άλλους. Ο καθένας απλά μου δίνει αυτό που έχει να προσφέρει.



Έμαθα να ελέγχω την υπερβολή μου.
Έμαθα να μιλώ λιγότερο και να με ακούν περισσότερο.



Έμαθα πώς να εκτοπίζω την μίζερη και απαισιόδοξη πλευρά μου.
Έμαθα ότι είμαι ικανός για λίγα περισσότερα πράγματα απ' όσα πίστευα πως μπορούσα να κάνω.
Έμαθα ότι είναι πολύ όμορφο να γεμίζεις την ημέρα με όμορφες εικόνες και ότι οι ομορφότερες από αυτές σχηματίζονται στα πρόσωπα που έχεις απέναντι σου.



Έμαθα να ερωτεύομαι χωρίς να ζητάω το παραμικρό.
Έμαθα να μη μιλώ και να περιμένω.
Έμαθα να μη με κρατάει τίποτα στον πάτο.
Έμαθα να αγαπάω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου.
Έμαθα να αγαπάω τα τραγούδια που γράφω.
Έμαθα να μη θυμώνω στους ανθρώπους όταν αυτοί δεν μου δίνουν αυτό που θα ήθελα.
Έμαθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα για αυτό που είμαι.



Τέλος, έμαθα ότι το να γράφω σε αυτό το ιστολόγιο με κάνει να αισθάνομαι "ελαφρύτερος". Με κάνει να αισθάνομαι ότι συνομιλώ μαζί σας (όσοι και όποιοι και αν είστε) για θέματα που θα φοβόμουν να αναπτύξω δια ζώσης, όσο καλυμένα και αν τα αναπτύσω. Και αυτό με ανακουφίζει.



Υ.Γ. Χρησιμοποίησα μέσα σε αυτή τη χρονιά, και ειδικά τους τελευταίους μήνες, το μπλογκ σαν ένα ημερολόγιο συναισθημάτων. Μια μικρή περιγραφή ενός παράλληλου σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούσα χωρίς να αναφέρομαι σε όσα διαδραματίζονται στα πολιτικά, στα κοινωνικά, στα αθλητικά, και η αλήθεια είναι ότι το απόλαυσα. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής "...είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί..."

Αλκίνοος Ιωαννίδης Principal 2010

Παρότι μουσικόφιλος στα περίπου 3 χρόνια ζωής αυτού του ιστολογίου έχω γράψει μόνο μια φορά για συναυλία πριν από 2,5 χρόνια μάλιστα. Δεν είχα σκοπό να το κάνω για κάποια άλλη.

Η χθεσινή βραδειά όμως είναι από αυτές που σε σημαδεύουν. Όσοι βρέθηκαν χθες στο Principal μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ, οι υπόλοιποι μάλλον θα νομίζουν ότι υπερβάλω στα όσα θα γράψω στη συνέχεια.

Χθες το βράδυ, στο Principal ήταν η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω, εκτός ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ήταν ότι θα ήταν τελείως μόνος! Χωρίς ορχήστρα, χωρίς δεύτερες φωνές. Όσο απλοϊκό μου φαινόταν τόσο σύνθετο προέκυψε στη συνέχεια. Έπαιξε γύρω στα 10 (όργανα), τα οποία σε κάποια τραγούδια, χάρη σε ένα πραματάκι του διαόλου (400 € έκανε, ωραίο δωράκι θα ήταν αυτό αν πιστεύει κανείς ότι μου χρωστάει κάτι) που είχε, μπορούσε να τα χρησιμοποιεί ταυτόχρονα (και όχι δεν ηταν playback)! Όπως είπε και μια φίλη που ήταν στην παρέα "τον βλέπαμε να οικοδομεί το τραγούδι κομμάτι κομμάτι...". Είχαμε και την έμπνευση να πάμε και να σταθούμε μπροστά στο όρθιο, οπότε βλέπαμε τα πάντα. Από το πρώτο μισάωρο κατάλαβα ότι ήταν κάτι το οποίο δεν είχα ξαναζήσει και μάλλον θα είναι δύσκολο να το ξαναζήσω.

Ξεκίνησε γύρω στις 10, τελείωσε γύρω στη 1 με ένα ενδιάμεσο μισάωρο διάλλειμα και έκανε τα πάντα.

Είχα γράψει σε παλαιότερο ποστ ότι ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένα καράβι που θα σε ταξιδέψει. Ο Αλκίνοος χθες δεν χρησιμοποίησε καράβι, αλλά ένα άλλο μεταφορικό μέσο, στο οποίο δεν μπορώ να δώσω μορφή, το οποίο μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο που δεν θα μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε την ύπαρξη του. Λένε ότι μια συναυλία μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματα σου, αλλά μέσα σε αυτό το τρίωρο ξεχάσαμε ότι υπήρχαμε. Είχαμε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.

Όσα και να γράψω θα είναι λίγα. Τέλος πάντων, μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που είδαμε. Κάτι τελευταίο που θέλω να προσθέσω είναι η επαφή που είχαμε μαζί του. Ο άνθρωπος ήταν ένας από εμάς που απλά έτυχε και ήξερε να παίζει μουσική και να τραγουδά και τον ανεβάσαμε πάνω να μας πει κανένα τραγουδάκι. Και τα έλεγε ωραία ο άτιμος!

Υ.Γ. Ιδέα μου είναι ή είναι μόδα των τελευταίων ετών να χειροκροτά το κοινό στην αρχή του τραγουδιού όταν καταλάβουν ποιο είναι ή στο μέσο του τραγουδιού κλπ. Μου φαίνεται κάπως "ρουβίστικο" όλο αυτό και η αλήθεια είναι ότι με εκνευρίζει αφάνταστα, γιατί με αποσυντονίζει!

Όρια

Όλοι έχουμε τα όρια μας. Ακόμα και όσοι έχουν ως σύνθημα το "the sky is the limit", έρχεται η στιγμή που κάποια γραμμή δεν μπορούν να την προσπεράσουν.

Αυτά τα όρια μπορεί να προέρχονται από το σώμα, από το μυαλό, από τους γύρω μας. Έχω την αίσθηση όμως ότι αυτά τα όρια τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τα προσδιορίσουμε. Συνεχώς ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θεωρούσαμε ότι ήταν εκτός των δυνατοτήτων μας.

Έχω καταλήξει ότι τις περισσότερες φορές που επιχειρούμε να ξεπεράσουμε αυτό που θεωρούμε όριο, αφορμή στέκεται ένα ή περισσότερα πρόσωπα. Ίσως γιατί θέλουμε να το εντυπωσιάσουμε, ίσως γιατί παιρνάμε καλά, ίσως γιατί απλά θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτό το άτομο δίπλα μας.

Όριο φυσικά δεν υπάρχει μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω. Το πάνω συνήθως αποκαλείται "ταβάνι" και το κάτω "πάτος". Η δεύτερη περίπτωση δεν θα αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης της εν λόγω ανάρτησης, διότι ο γράφων περνάει περίοδο αισιοδοξίας.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον άνθρωπο που μας προκαλεί, που μας δίνει το κίνητρο να κάνουμε την υπέρβαση μας. Η υπέρβαση αυτή είναι καθαρά προσωπική και υποκειμενική. Κάτι που για σένα είναι έξω από τα όρια σου, πρωτόγνωρο, για μένα μπορεί να είναι σύνηθες. Φυσικά μπορεί να ισχύει και το αντίθετο.

Το δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να καταλάβει τι βρίσκεται μέσα στα όρια σου και το σημαντικότερο για ποιο λόγο δεν επιχειρείς το κάτι παραπάνω. Το ρεφραίν στο τραγουδάκι που προηγείται λέει "Πώς λοιπόν να σου μιλήσω και τη γλώσσα σου να βρω..."
.

Η σιωπή είναι μια γλώσσα που καταλαβαίνουν λίγοι. Είναι όμως, η καλύτερη γλώσσα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να καταλάβει ο άλλος όσα έχεις κάνει χάρη σε αυτόν και πόσα ακόμα θα μπορούσες. Ο λόγος είναι ότι όσο δεν προσπαθείς να του εξηγήσεις με λέξεις του δίνεις χρόνο να σκεφτεί. Να σε σκεφτεί. Να νιώσει. Να σε νιώσει.

Όπως, όμως, είπα και στην άρχη, όλα τα παραπάνω είναι αφορμές. Η αιτία όλων αυτών των συμπεριφορών είναι η εσωτερική μας ανάγκη να απελευθερωθούμε, να πετάξουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να βουτήξουμε στο κενό. Να μάθουμε λίγο περισσότερο μια λιγότερο φωτισμένη πλευρά του εαυτού μας. Που απλά χρειάζεται λίγο φως για να αγαπηθεί και από εμάς και από αυτούς που μας ενδιαφέρουν!

Καλό φεστιβάλ!!!!

Την Παρασκευή ξεκινάει ίσως η πιο ενδιαφέρουσα διοργάνωση της κάθε χρονιάς για την πόλη μας. Για 10 μέρες η περιοχή από το λιμάνι μέχρι την Αριστοτέλους μετατρέπεται σε ένα μικρόκοσμο η ατμόσφαιρα του οποίου παρασύρει τον κάθε περαστικό.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, γιατί μάλλον δεν περιγράφεται αυτό που βιώνω κάθε χρονιά. Απλά ζήστε το...