Κισμέτ

Συζητόντας με κάποιους φίλους σήμερα ανακάλυψα την επιτυχία που παρουσιάζει η εν λόγω σειρά. Όταν μάλιστα άκουσα και την ατάκα "έχει καλύτερη φωτογραφία από το Χίλιες και μία νύχτες" τότε πραγματικά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Είναι εξίσου αστείο όπως ήταν το ότι παρακολουθούσα τη "Μαρία την άσχημη" πριν κάποια χρόνια.

Η απεξάρτηση μου από την τηλεόραση είναι ένα γεγονός το οποίο με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός. Αν κατάφερνα να ξεκολλήσω και από τον υπολογιστή τότε θα έλεγα πως έκανα την υπέρβαση μου.

Κισμέτ σημαίνει μοίρα, πεπρωμένο, γραφτό. Οι περισσότεροι το επικαλούνται, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος ότι υπάρχει. Έχει εμπνεύσει πολλούς στιχουργούς, έχει κρατήσει στον πάτο πολλούς δειλούς που το έβαλαν σαν έναν όγκο πάνω τους και αρνήθηκαν να κάνουν το βήμα παραπάνω.

Δεν ξέρω αν όταν έρχεται κάποιος άνθρωπος στη ζωή είναι ένα λευκό χαρτί το οποίο γεμίζει εικόνες και λέξεις καθώς προχωράει μέσα σε αυτή, ή αν τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα με έναν τρόπο τέτοιο, ώστε απλά να ερμηνεύει το σενάριο που έχει δοθεί για τη δική του τη ζωή.

Πάντα πίστευα ότι στη ζωή μας παίζουμε ρόλους. Ξεκινάμε από ένα σενάριο, αλλά δεν απαγορεύονται και οι αυτοσχεδιασμοί. Όσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη έχεις στον εαυτό σου τόσο περισσότερο παρεκλίνεις από το σενάριο. Όσο πιο ανασφαλής είσαι τόσο περισσότερο ακολουθείς καταγράμμα το δρόμο που σου έχει υποδειχθεί.

Όπως και να'χει ο ρόλος του καθενός ξεκινάει από την αναζήτηση εικόνων έξω από οθόνες και όχι μέσα σε αυτές...

Τρεις νότες, δυο στίχοι, ένα ταξίδι

Έχω ακούσει πάρα πολύ μουσική στη ζωή μου. Για την ακρίβεια για κάθε ανάμνηση μου, υπάρχει και ένα τουλάχιστον τραγούδι ως μουσική επένδυση. Ονόματα, ημερομηνίες, μου διαφεύγουν εύκολα. Πολύ δύσκολα ξεχνάω μια εισαγωγή, ένα στιχάκι που μου είπε κατι...

Το κόλλημα μου ήταν πάντα ο στίχος. Η μουσική με προσέλκυε, αλλά ο στίχος ήταν αυτός που με κρατούσε σε ένα τραγούδι. Πόσα πολλά μπορούν και λένε μέσα τόσες λίγες λέξεις! Σίγουρα η υπερπαραγωγή έχει αφαιρέσει αρκετή από τη μαγεία. Ίσως και η υπερβολική προβολή που έχουν ορισμένα τραγούδια, να τα φθείρει. Για παράδειγμα η Πριγκηπέσσα. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει παιχτεί τόσο πολύ με έχει κουράσει. Δεν υπάρχει μαγαζί στο οποίο να μην βρεθεί κάποιος να το τραγουδήσει. Κυκλοφορούν 3-4 τουλάχιστον εκτελέσεις του τραγουδιού, οι οποίες αναπαράγωνται σε όσα μαγαζιά δεν έχουν ζωντανή μουσική κατά κόρον.

Το ευτύχημα είναι ότι υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή και υπάρχει τόσο λίγος χρόνος, αναλογικά με το υλικό, για την προβολή της, έτσι ώστε μερικά "διαμαντάκια" ξεφεύγουν από το ξεζούμισμα των media. Αυτά έχεις την ευκαιρία να τα ακούσεις, να τα νιώσεις, να πάρεις το χρόνο σου για να τα σκεφτείς και εντέλει να ταυτιστείς με την ιστορία που διηγούντε.



Ένα τραγούδι είναι ένα καράβι με το οποίο ταξιδεύεις. Φορτώνεις πάνω στους στίχους και τη μουσική του τη χαρά σου, τη λύπη σου, τον έρωτα σου, την απογοήτευση σου και ότι άλλο έχεις μέσα στο μυαλό ή την καρδιά σου και "φεύγεις". Ένα ταξίδι που δεν διαρκεί όσο παίζει το τραγούδι. Το έχεις μέσα σου για αρκετό χρόνο. Ίσως να το σιγοτραγουδάς, ίσως να ψιθυρίζεις τη μελωδία του. Σε "κουβαλάει" για καιρό.



Εξίσου όμορφο είναι να προσπαθήσεις να φτιάξεις και εσύ ένα "καράβι". Να δώσεις την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να ανέβουν πάνω του και να τους "ταξιδέψεις". Και αν δεν έχεις επιβάτες μη νοιάζεσαι. Σήκωσε τα πανιά του και σαλπάρισε. Γιατί, έτσι και αλλιώς, είναι ωραίο να το σκας...

Ρομαντισμός

Πριν από λίγο είδα ξανά μετά από αρκετά χρόνια μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού".

Τελικά τι είναι αυτό που μας δένει με ορισμένους ανθρώπους;
Οι κοινές εμπειρίες;
Οι αναμνήσεις;
Μερικές φωτογραφίες και κάποια μηνύματα στο κινητό;

Ίσως όλα αυτά. Το έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι μοιρολάτρης, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια πράγματα υπάρχουν πέρα από αυτό που φαίνεται. Ίσως τελικά είναι η μοίρα που σου φέρνει κάποιους ανθρώπους στο δρόμο σου. Ίσως κάτι το μεταφυσικό.

Το ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως "ρομαντικά". Αυτή η λέξη προσωπικά μου φέρνει αλλεργία. Μου ακούγεται ολίγον τι εμπορική. Προσφέρεται σε μεγάλες ποσότητες, διότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Οι βιτρίνες των καταστημάτων είναι γεμάτες από "ρομαντισμό". Υπάρχει και μέρα στην οποία γιορτάζεται!

Δεν είναι ότι δεν πιστεύω στα συναισθήματα, το αντίθετο. Απλά με εκνευρίζει όταν πρέπει με το ζόρι να βαφτίζουμε μία εσωτερική μας κατάσταση και να την ομογενοποιούμε με την κατάσταση κάποιου άλλου. "Πήγε στην κοπέλα του λουλούδια, όπως και ένας άλλος, άρα και οι δύο είναι ρομαντικοί..."

Για να επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα, άποψη μου είναι ότι αυτό που μας δένει με ορισμένους ανθρώπους είναι κάτι πέρα από περιγραφές. Κάτι που τις περισσότερες φορές δεν γίνεται καν αντιληπτό. Γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να το ψάξουμε περισσότερο. Δεν έχει σημασία. Είναι σαν μια αόρατη κλωστή που δένει τον έναν με τον άλλο, έστω και αν βρίσκονται πάρα πολύ μακρυά, την οποία τη μαζεύει ο καθένας από τη πλευρά του μέχρι να φτάσουν στο σημείο να συναντηθούν. Και εκείνη τη στιγμή απλά ξέρουν!


Υ.Γ. Κάπου εδώ κλείνει ο κύκλος 8 συνεχόμενων, συναισθηματικής φύσεως, αναρτήσεων. Θα συνεχίσω να γράφω, φυσικά, αλλά όχι με τόση συχνότητα και όχι με αυτή τη θεματολογία πάντα. Θα τα ξαναπούμε...

Ηφαίστειο

Είναι ορισμένες φορές που έχεις τόσα να πεις, αλλά δεν εχεις τον κατάλληλο άνθρωπο για να τα πεις. Τις περισσότερες φορές ξέρεις ακριβώς σε ποιο άτομο θέλεις να τα πεις, αλλά για διάφορους λόγους δεν είναι διαθέσιμο για να τ'ακούσει. Ή ακόμα χειρότερα δεν είσαι σίγουρος αν θέλει να ακούσει όσα έχεις να πεις.

Και καταλήγεις να τα κρατάς μέσα σου. Ίσως κάποιες φορές να βρίσκεις τρίτους στους οποίους μεταφέρεις όλη αυτή την ένταση που σε πλημυρίζει. Λύση δεν βρίσκεις όμως ούτε εκεί. Μπορεί να γραφείς όσα θες να πεις (κωδικοποιημένα πάντα, γιατί όταν δεν έχεις το θάρρος να τα πεις, πού να βρεις το θάρρος να τα γράψεις ανοιχτά;), αλλά πάλι κάτι βράζει μέσα σου.

Αν προσθέσεις και όλα αυτά που σε φορτώνει η καθημερινότητα σου, μοιάζεις με ένα ηφαίστειο.

Από τη γεωλογία θυμάμαι ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ηφαιστείων: τα ενεργά και τα σβησμένα. Τα ενεργά είναι αυτά των οποίων έχει καταγραφεί δραστηριότητα στα ιστορικά χρόνια, ενώ τα σβησμένα δεν έχουν δώσει κάποια έκρηξη η οποία να έχει καταγραφεί (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να δώσουν κιόλας). Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχει εκρήξεις τις οποίες τις βλέπουν οι γύρω τους. Υπάρχουν και άλλοι που απλά μαζεύουν. Δύσκολη περίπτωση οι τελευταίοι. Δεν ξέρεις αν και πότε θα έχουν κάποια έκρηξη, ένα ξέσπασμα και τι μορφή μπορεί να έχει αυτό.

Οι συγκυρίες της ζωής μας οδηγούν ορισμένες φορές να σωπαίνουμε και να μην μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, στην καρδιά μας... Καλό είναι όμως με κάθε ευκαιρία να βγάζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας (με την καλή έννοια...) στον άνθρωπο που πρέπει, και να μην συσσωρεύουμε όλη αυτή την ένταση, γιατί η έκρηξη ίσως να μην είναι και τόσο μακρυά...

Χαμόγελο

Είμαι από τους ανθρωπους που δεν μπορούν να θυμηθούν ονόματα. Ξεχνάω ημερομηνίες, γιορτές, γενέθλεια κάποιες φορές. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν ξεχνώ χαμόγελα.

Είναι κάτι που μου καρφώνεται στο μυαλό. Ένα όμορφο χαμόγελο. Όταν το βλέπω δια ζώσης μου φτιάχνει τη μέρα, όταν το ανακαλώ στη μνήμη μου απλά τη διάθεση.

Είναι τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Να χαρίσουμε στους γύρω μας ένα χαμόγελο μας. Αμέσως αλλάζει όλη η ατμόσφαιρα. Ακόμα και όταν είμαστε πεσμένοι μπορούμε να χαμογελάμε σε όσους προσπαθούνε να μας ρίξουν. Γιατί όπως είχα ακούσει κάποτε "χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν"!

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς τόπους, δεν έχω δει μαγευτικά τοπία σε εξωτικούς τόπους στην άλλη άκρη της γης. Δεν ξέρω όμως αν θα συναντήσω ποτέ ομορφότερη εικόνα από το γλυκό χαμόγελο ενός ανθρώπου που με αντικρύζει με το που ανοίγει τα μάτια του, φωτίζει το πρόσωπο του και μου λέει "καλημέρα".

Υ.Γ. Φίλε Έβδομε το πρωί που θα ξυπνήσεις θα δεις ένα τέτοιο χαμόγελο και θα ακούσεις μια ανάλογη καλημέρα, γι'αυτό κοίτα να το περιποιηθείς το κορίτσι...

Το γράψιμο

Όχι δεν θα μιλήσω για το γράψιμο που μπορεί να έχετε φάει από κάποιο άτομο. Θα αναφερθώ στο κυριολεκτικό γράψιμο. Σκεφτόμουν πόσα τραγούδια υπάρχουν τα οποία λένε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να γράφει κάποιος ή τα αισθήματα που του δημιουργούνται από αυτή τη διαδικασία. Άλλος γράφει από ανάγκη, άλλος γιατί αισθάνεται ότι έτσι μιλάει λίγο μαζί της, άλλος το θεωρεί εκτόνωση και ταυτόχρονα το μισεί για αυτό το λόγο.



Αν πρέπει να μιλήσω για τον εαυτό μου, θα συμφωνήσω και με τις τρεις παραπάνω θέσεις. Πράγματι το γράψιμο είναι ένα είδος εκτόνωσης. Είναι ταυτόχρονα και ανάγκη. Ανάγκη για να βρουν οι σκέψεις μια διέξοδο. να αποδράσουν από τη φυλακή του μυαλού και να ζωντανέψουν παίρνοντας τη μορφή μιας αλληλουχίας λέξεων. Όταν μάλιστα δυσκολεύεσαι να πεις αυτά που αισθάνεσαι, ίσως το γράψιμο να είναι ένας τρόπος για να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις, να ξεσπάσεις. Πού ξέρεις ίσως το πρόσωπο για το οποίο τα γράφεις να τα διαβάσει.



Ακούγοντας το επόμενο τραγούδι, βέβαια, σκέφτηκα πόσο όμορφο είναι να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να μπορεί να διαβάσει τη σιωπή σου. Που χωρίς να γράψεις ούτε μία λέξη, χωρίς να αρθρώσουν το παραμικρό τα χείλη σου, να σε "ακούει". Σε μια τέτοια περίπτωση όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο.

Τι να τα κάνεις τα λόγια όταν ακούει τη σιωπή σου;

Θεωρία και πράξη

Θεωρία και πράξη. Στην ιδανική περίπτωση συνδυάζονται. Στην μέχρι τώρα ζωή μου υπήρξα λάτρης της πράξης, αλλά έμενα στη θεωρία.

Λόγια, λόγια, όμορφα λόγια. Αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους. Κάνοντας μια σύντομη αυτοκριτική αντιλαμβάνομαι ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Θεωρητικός μέχρι αηδίας. Κουράζω κάποιες φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μπορώ να γράφω ή να μιλάω για το ελάχιστο με λέξεις που ούτε ο ίδιος μπορούσα να φανταστώ ότι τις γνώριζα, αλλά από ζωή; Χάρισε μου μια στιγμή και θα μπορώ να μιλώ, να γράφω και να τραγουδώ για αυτή, να την αποτυπώνω σε ήχο ή σε λέξεις όπως θα αποτύπωνε την εικόνα της ένας ζωγράφος πάνω στον καμβά του.

Θεωρώ χαρισματικούς τους ανθρώπους στη ζωή των οποίων υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα τους. Τους σέβομαι απεριόριστα.

Όπως όμως ανέφερα και παραπάνω αυτή είναι μια ιδανική περίπτωση.

Υπάρχουν άνθρωποι που υστερούν στο πρακτικό κομμάτι (καλή ώρα η αφεντιά μου...) και υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορούν να παρουσιάσουν αυτό που θέλουν να πράξουν. Σαφώς η πρώτη περίπτωση είναι πιο περίπλοκη (κλινική θα την χαρακτήριζα...).

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε αυτό που αισθάνονται και υπάρχουν και άλλοι που το δείχνουνε με πράξεις. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούν αυτό που αισθάνονται οι άλλοι για αυτούς και άλλοι που θέλουν να το βλέπουν. Δεν ξέρω σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκω. Ίσως και στις δύο (είπαμε Δίδυμος, διφορούμενος...).

Κλείνω. Αν και αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους θα ήθελα να καταλήξω κάποια στιγμή ακραία πρακτικός. Να περάσω στην άλλη όχθη. Να μη μιλώ για ιστορίες άλλων, αλλά να ζω τη δική μου. Είναι ίσως το μόνο άκρο στο οποίο θα ήθελα να πλησιάσω.



Υ.Γ. Το τελευταίο βίντεο είναι άσχετο με το κλίμα του ποστ αλλά το σιγοτραγουδούσα όλο το βράδυ χωρίς λόγο και είπα να το προσθέσω...

Συγχρονισμός

Αν και δεν είμαι μοιρολάτρης, ούτε πιστεύω στην "τύχη", παρόλαυτα έχω αρχίσει να πιστεύω στον συγχρονισμό ή όπως το λέμε στα ελληνικά "τάιμινγκ".

Είναι τόσο σημαντικό να βρεθείς τη σωστή στιγμή, στο σωστό σημείο, και, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, με το σωστό άνθρωπο. Αν υπάρχουν τα τρία παραπάνω στοιχεία μάλλον πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου ευλογημένο από το θεό. Εδώ θα πρέπει να προσθέσω και τον προσωπικό παράγοντα που αφορά τις κινήσεις που θα κάνεις από μέρους σου, αυτά που θα πεις για να έχουν κάποια σημασία όλα τα παραπάνω. Γιατί συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Πολλές φορές όμως τυχαίνει και δεν υπάρχει ένας ή περισσότεροι από τους παραπάνω τρεις παράγοντες. Θα έχετε ακούσει ίσως την ατάκα "αν σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς ανάμεσα μας...".

Κάποιες άλλες φορές χάνουμε αυτό που θέλουμε γιατί βιαζόμαστε. Δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Άλλες πάλι καθυστερούμε, είτε από φόβο είτε από βλακεία (μήπως ο φόβος σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι βλακεία;) και η στιγμή χάνεται. Ίσως να την κερδίζει κάποιος άλλος αυτή τη στιγμή.

Σε ένα τραγούδι, που μου αρέσει πολύ, λέει ότι η ζωή είναι μόνο στιγμές και τίποτε άλλο. Αυτές τις στιγμές, που το αποτύπωμα τους μένει πάνω μας πολλές φορές και για πάντα, άλλες φορές τις κερδίζουμε, άλλες φορές τις χάνουμε. Άλλες φορές τις πολλάπλασιάζουμε και άλλες τις διαιρούμε. Τις μοιράζουμε κομμάτι κομμάτι, για να μακραίνει η ανάμνηση.

Από μικρό παιδί σιχαινόμουν τη μοιρολατρεία. Τη θεωρούσα ως δικαιολογία που βρίσκουν ορισμένοι για να μην ξεκολλάνε από το τέλμα τους. Ζηλεύω ακόμα και σήμερα ανθρώπους που δεν περιμένουν να "συγχρονιστούν", αλλά δημιουργούν οι ίδιοι τις προϋποθέσεις για να υπάρξει η κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, με τον κατάλληλο άνθρωπο.

Η θέση μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτό που σιχαίνομαι και σε αυτό που ζηλεύω (και πρόκοψα...). Όσο και να πιστεύεις ότι την τύχη σου την φτιάχνεις μόνος σου πάντα θα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να σου ανατρέψει όλα τα σχέδια. Για αυτό καλό είναι να κουνάς τα χέρια σου, αλλά και λίγη βοήθεια από την Αθηνά δεν θα μας χαλάσει...



Υ.Γ. Περιορίστικα στις ανθρώπινες σχέσεις αν και ο συγχρονισμός εμφανίζεται και σε άλλες περιπτώσεις της καθημερινότητας μας, όπως στον επαγγελματικό τομέα, αλλά δεν ήθελα να το κάνω τόσο πεζό και να αλλοιώσω το ύφος του ιστολογίου (sic).

Απόσταση

Με αφορμή ένα σχόλιο ενός από τα εκατομμύρια αναγνωστών του ιστολογίου μου (το analytics το λέει όχι εγώ, εντάξει;;;), σκέφτηκα να γράψω την αποψινή μου άποψη (ως κλασσικός δίδυμος η "άποψη μου" είναι κάτι μεταβλητό) για την έννοια της απόστασης.

Σε κάποιες στιγμές της ζωής μου θεωρούσα ότι "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Μετά μπήκε στη ζωή μου ο Μάλαμας που υποστήριζε ότι "θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο". Τελικά άρχισαν να απομακρύνονται χιλιομετρικά κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι από τη ζωή μου και άρχισα να βλέπω το θέμα ως πρωταγωνιστής και όχι ως απλός παρατηρητής.

Συμβαίνει συχνά, λόγω και της εξέλιξης της ζωής, κάποιοι άνθρωποι να αναγκάζονται ή να επιλέγουν να εγκατασταθούν σε ένα διαφορετικό σημείο του χάρτη από αυτό που τους έχεις ζήσει. Τα παραδείγματα πολλά. Όσοι σπουδάζουν μακρυά από τον τόπο καταγωγής τους και με την ολοκλήρωση των σπουδών επιστρέφουν σε αυτόν, όσοι διορίζονται σε κάποιο άλλο τόπο και φεύγουν για να εργαστούν κ.ο.κ.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τους κρατήσεις κοντά. Ο πιο συνηθισμένος είναι με τη χρήση κάποιου μέσου επικοινωνίας (e-mail, facebook, τηλέφωνο, ακόμα και γράμμα...). Με κάποιους από αυτούς που έφυγαν επικοινωνώ πιο συχνά απ' ότι όταν ήταν εδώ!!

Όμως ο πιο σημαντικός είναι με το να τους σκέφτεσαι. Δεν είναι ανάγκη να σπάσεις τα τηλέφωνα. Πολλές φορές οι λέξεις έχουν χιλιοειπωθεί και κουράζουν. Αρκεί όταν μιλάς μαζί τους, όταν τους γράφεις να βάζεις όλα αυτά, τα μη-λεκτικά, που σε δένουν με αυτό το άτομο. Το δέσιμο άλλωστε δεν εξαρτάται από την ποσότητα της επικοινωνίας.

Δεν ξέρω αν μια ανάμνηση είναι βάρος ή ανακούφιση. Μάλλον είναι μια υπόσχεση.

Πώς γεφυρώνεις όμως το χάσμα όταν ο άλλος "απομακρύνεται" αν και είναι δίπλα σου.
Όταν τον κοιτάζεις στα μάτια και δεν σε "βλέπει" καν.
Όταν του μιλάς και δεν ξέρεις αν σε ακούει πραγματικά ή αν απαντά από συνήθεια.

Αυτή είναι η χειρότερη απόσταση. Τα χιλιόμετρα τα καλύπτεις με ένα αεροπλάνο, με ένα τραίνο (έτσι μου έμαθαν να το γράφω τι θέλετε τώρα;;;), με ένα λεωφορείο ή με μια υπόσχεση σε ένα τηλέφωνο... Όταν απομακρυνθούν δυο καρδιές πώς φτάνει ξανά η μία την άλλη;

10 λεπτα

10 λεπτά είναι αρκετά για να δώσεις μία φιάλη αίμα (μύθος: αν βάλεις και τη χαρτούρα και τη διαδικασία πριν και μετά θες κανένα μισάωρο, αλλά η αίσθηση που έχεις μετά σε αποζημειώνει)

10 λεπτά είναι αρκετά για να τραγουδήσεις το αγαπημένο σου τραγούδι

10 λεπτά είναι αρκετά (???) για να αποχαιρετήσεις έναν φίλο (αν είναι να επιστρέψει σύντομα...)

10 λεπτά είναι αρκετά για να πεις σε έναν άνθρωπο πόσο σημαντικός είναι για σένα

Πόσες φορές δεν σκέφτηκες "αν είχα 10 λεπτά..."

Κάποιες στιγμές περνάει από το μυαλό μου η ιδέα ότι αν είχα 10 λεπτά θα μπορούσα να φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Μετά όμως σκεφτομαι ότι κάποιες φορές είχα πολύ περισσότερο χρόνο από αυτά τα περίφημα "10 λεπτά" και αναλώθηκα σε μια ακατάσχετη φλυαρία, χωρίς να καταλαβαίνω ότι καμία λέξη δεν θα πρέπει να πάει χαμένη, κανένα λεπτό δεν θα πρέπει απλά να περνάει.

10 λεπτά είναι αρκετά για να πεις σε έναν άνθρωπο πόσο σημαντικός είναι για σένα. Μια στιγμή μακρυά του είναι πολλές φορές αρκετή για να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι για σένα. Τις περισσότερες φορές όταν το καταλαβαίνουμε τα 10 λεπτά έχουν περάσει.

Ξέρω ότι όσα δεκάλεπτα και αν μου πρόσφερε η ζωή, δεν θα κατάφερνα να βρω το θαρρος να πω σε κάποιους ανθρώπους αυτά που σκέφτομαι γι' αυτούς. Ίσως γιατί θα τους έφερνα σε δύσκολη θέση. Ίσως γιατί θα σκεφτόμουν ότι στο εξής θα υπήρχαν πάντα αυτά τα 10 λεπτά να αλλοιώνουν τη σχέση μας. Ίσως γιατί δεν θα μπορούσα να πω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι.

Ίσως να τα πω με ένα τραγούδι...

Να με προσέχεις...

Με αφορμή μια κουβέντα και από μια άσχετη συζήτηση για το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να κερδίζουμε την προσοχή από τους γύρω μας, άρχισα να το σκέφτομαι λίγο παραπάνω το θέμα.

Τι κάνουμε για να κερδίσουμε αυτή την προσοχή;

Άλλοι φέρονται επιθετικά.
Άλλοι φέρονται ευγενικά.
Άλλοι γίνονται χαλί να τους πατήσεις.
Άλλοι μιλάνε συνεχώς.
Άλλοι δεν μιλούν καθόλου.
Άλλοι απλά υπάρχουν στο χώρο και κερδίζουν τους πάντες (αλήθεια πώς;)

Μπορώ να σκεφτώ ένα εκατομμύριο τρόπους με τους οποίους κάποιος προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή. Το δυσκολότερο για κάποιους είναι να κερδίσουν την προσοχή ανθρώπων που για κάποιο λόγο είναι πολύ σημαντικοί για αυτούς. Μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια όμορφη κουβέντα, είναι ένα τεράστιο έπαθλο για εκείνους.



Κάπου εδώ όμως έρχεται και προστίθεται και ένα άλλο θέμα. Πώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση στην οποία ένα άτομο σημαίνει πολύ περισσότερα για σένα απ' ότι σημαίνεις εσύ για εκείνο; Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ζητάμε περισσότερα απ' όσα θέλουν να μας δώσουν, αλλά από την άλλη δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο σε μια τέτοια περίπτωση μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια τέτοια κατάσταση.

Σίγουρα στον χειρισμό του όλου θέματος παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τέτοιο πρόβλημα. Κάποιος που είναι πιο δυναμικός θα προχωρήσει, θα επιτεθεί και θα διεκδικήσει όλα αυτά που θέλει να εισπράξει ως ανταπόδωση αυτών που δίνει. Ένας άλλος που είναι πιο χαμηλών τόνων μπορεί απλά να βρίσκεται κάπου κοντά, "σιωπηλός", με την ελπίδα ότι θα πέσει επάνω του το επιθυμητό βλέμμα. Η τελευταία κατηγορία όμως παίρνει αυτό που θέλει μόνο στις αμερικάνικες ρομαντικές κομεντί. Αλλά απ' την άλλη, είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε.

Είχα γράψει και σε παλαιότερο ποστ για την ανάγκη που έχουμε να αισθανόμαστε ξεχωριστοί για κάποιους ανθρώπους και όχι ότι είμαστε γι' αυτούς ένας από το σωρό. Για να πάρουμε όμως και την απέναντι πλευρά, δεν μπορεί συνέχεια ο άλλος να σου δίνει όλα αυτά που περιμένεις. Άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή αν ήξερες από πριν τι θα πάρεις προσφέροντας κάτι άλλο;

Το συναίσθημα δεν είναι προϊόν σε σούπερ μάρκετ. Πολλές φορές σου προσφέρονται πολλά χωρίς να δώσεις τίποτα, άλλες πάλι δίνεις τα πάντα και δεν σου επιστρέφεται τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μοιάζουν περισσότερο με τζόγο. Ποτέ δεν θυμάμαι όμως να κέρδισα στα τυχερά παιχνίδια οπότε μάλλον θα πρέπει να αλλάξω οπτίκή στο θέμα.

Σκεφτόμενος όλα τα παραπάνω θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει ποτέ να ζητάς από τους άλλους να σου δώσουν το οτιδήποτε. Άφησε τους να σου δίνουν με δική τους πρωτοβουλία αυτό που θέλουν. Η ικανοποίηση θα είναι σαφώς μεγαλύτερη.

Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω τρόπο ζωής την τελευταία παράγραφο...



Υ.Γ. Ίσως οι παραπάνω σκέψεις να φαίνονται σκόρπιες και χωρίς καποια συνοχή, αλλά η αλήθεια είναι ότι με βοηθούν να καταλάβω κάποια πράγματα καλύτερα. Αν λοιπόν είστε μπερδεμένοι δοκιμάστε να αρχίσετε να γράφετε τις σκέψεις σας. Ίσως μάθετε για τον εαυτό σας περισσότερα απ΄όσα ήδη ξέρατε.

Υπερβολή

Καθημερινά πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σε υπερβολές. Είναι στη φύση μου. Δεν ξέρω όμως αν είμαι ο μόνος.

Σε πολλούς ανθρώπους γύρω μου παρατηρώ υπερβολικές αντιδράσεις. Ο καθενάς βέβαια έχει το δικό του κριτήριο για το ποια συμπεριφορά θεωρεί υπερβολική και ποια όχι. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Ίσως γιατί ανήκω και εγω, όπως προανέφερα σε αυτή την ομάδα. 'Ισως γιατί η υπερβολή συγγενεύει με τη φαντασία, την ένταση, τη δημιουργία, το πάθος, την ίδια τη ζωή.

Για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης μπορεί να πιαστεί από ένα χαμόγελο, μια φράση, μια στιγμή που ο ίδιος τη θεωρεί μαγική και συγκεντρώνοντας όλα αυτά τα υλικά να συνθέσει μια ιστορία που θα την αποτυπώσει σε ένα έργο του. Η μαγεία της υπερβολής φαίνεται στο γεγονός ότι με αφετηρία το ελάχιστο (ελάχιστο για όσους δεν το ζήσουν) δημιουργείται ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο, στην ιδανική περίπτωση, υπάρχουν δύο, ή στη χειρότερη ένας άνθρωπος.



Η χειρότερη μορφή της υπερβολής είναι όταν αιθεροβατείς. Όταν περιμένεις από τους άλλους να σου δώσουν πράγματα, που ποτέ δεν σου υποσχέθηκαν, απλά και μόνο επειδή έφτιαξες με το μυαλό σου μια ιστορία βασιζόμενος σε αυτά τα "ελάχιστα υλικά" που ανέφερα και παραπάνω.

Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να ξεχωρίσεις ποιο είναι το παραμύθι σου και ποια η πραγματικότητα. Και αν ακόμα θεωρείς ότι η ζωή είναι ένα παραμύθι, θα πρέπει να προσπαθήσεις να αντιληφθείς ποιο ρόλο έχεις μέσα σε αυτό. Να μη σε πάρει από κάτω και να συνεχίσεις. Μπορεί στο παραμύθι σου να μην είσαι ο ιππότης που καταλήγει με την πριγκήπισα, αλλά απλά ένας τραγουδιστής που θα πει την ιστορία της. Ακόμα και έτσι αξίζει να χαμογελάς και να ζεις περιμένοντας τα επόμενα "υλικά" που θα σε κάνουν να δημιουργήσεις μια νέα "υπερβολή". Και που ξέρεις όταν διαλυθεί το σύννεφο στο οποίο θα περπατάς την επόμενη φορά, να τραγουδήσει κάποιος άλλος τη δική σου ιστορία.

Ψέματα

Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή όλων είναι το ψέμα. Ένα ψέμα που μας λένε, κάποιο άλλο που λέμε εμείς σε κάποιον άλλον, ένα αθώο ψέμα, ένα αναγκαίο ψέμα κ.ο.κ.

Αν συμπεριλάβω σε αυτήν την κατηγορία και την κατάσταση στην οποία δεν λέμε όλη την αλήθεια τότε ξεφεύγουμε τελείως.

Υπάρχει όμως αθώο ή αναγκαίο ψέμα;
Μπορεί η αλήθεια να γίνει αποδεκτή;
Θέλουμε να την ακούμε πάντα;

Μάλλον όχι.

Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει. Άλλες φορές αυτον που την ακούει, άλλες αυτον που την λέει, άλλες πάλι και τους δύο.

Αξίζει λοιπόν να ακουστεί;
Αν απλά σιωπήσεις, ψεύδεσαι;
Αν πονάς και παρόλαυτα χαμογελάς ξεγελάς τους άλλους ή τον εαυτό σου;
Αν δεν μπορείς να αποδώσεις με λέξεις τις σκέψεις σου και αυτές δεν ακουστούν ποτέ, είσαι ψεύτης;

Κλείνω.

Αξίζει να ακούσεις ένα ψέμα για να αποκοιμηθείς όπως ζητά ο Άσιμος στο παρακάτω τραγούδι, και να κάνεις το χαζό μόνο για έναν άνθρωπο;

Υ.Γ. Πολλές φορές οι ομορφότερες σκέψεις μας μένουν χωρίς ήχο και ίσως έτσι να' ναι καλύτερα, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο οι άνθρωποι που μας περιβάλουν είναι σε θέση να τις ανεχτούν, ειδικά όταν αυτές τους αφορούν... Άλλωστε ποιος αντέχει κάτι όμορφο όταν δεν μπορεί να το καταλάβει;