Ένας μικρός απολογισμός...

Μέρες που είναι, αν δεν βγεις καμιά βόλτα, αρχίζεις και σκέφτεσαι τι έκανες τη χρονιά που πέρασε. Για μένα ίσως ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές που θυμάμαι. Δεν θα κάνω έναν απολογισμό των γεγονότων της χρονιάς, απλά θα καταθέσω όσα έμαθα μέσα σε αυτή.

Έμαθα, λοιπόν, να ξεφεύγω από εμμονές.
Έμαθα ότι δεν είναι κακό να πιστεύεις στα παραμύθια και πολύ περισσότερο δεν πειράζει να ζεις μέσα σε ένα από αυτά. Ακόμα και αν θα έχει λυπημένο τέλος.



Έμαθα ότι για να ταξιδέψεις και να περάσεις όμορφα δεν χρειάζεται ούτε να κλείσεις κάποια θέση σε ένα πλοίο για κάποιο νησί, ούτε να έχεις εισητήρια κοινωνικού τουρισμού. Με την κιθάρα μου και τη φωνή μου πάντα έκανα τα ωραιότερα ταξίδια και χαίρομαι που φέτος είχα αρκετούς συνταξιδιώτες.



Έμαθα ότι δεν χρειάζεται να πιέζω τους άλλους να μου εξηγήσουν όσα δεν καταλαβαίνω.
Έμαθα ότι δεν χρειάζεται να ζητάω το οτιδήποτε από τους άλλους. Ο καθένας απλά μου δίνει αυτό που έχει να προσφέρει.



Έμαθα να ελέγχω την υπερβολή μου.
Έμαθα να μιλώ λιγότερο και να με ακούν περισσότερο.



Έμαθα πώς να εκτοπίζω την μίζερη και απαισιόδοξη πλευρά μου.
Έμαθα ότι είμαι ικανός για λίγα περισσότερα πράγματα απ' όσα πίστευα πως μπορούσα να κάνω.
Έμαθα ότι είναι πολύ όμορφο να γεμίζεις την ημέρα με όμορφες εικόνες και ότι οι ομορφότερες από αυτές σχηματίζονται στα πρόσωπα που έχεις απέναντι σου.



Έμαθα να ερωτεύομαι χωρίς να ζητάω το παραμικρό.
Έμαθα να μη μιλώ και να περιμένω.
Έμαθα να μη με κρατάει τίποτα στον πάτο.
Έμαθα να αγαπάω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου.
Έμαθα να αγαπάω τα τραγούδια που γράφω.
Έμαθα να μη θυμώνω στους ανθρώπους όταν αυτοί δεν μου δίνουν αυτό που θα ήθελα.
Έμαθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα για αυτό που είμαι.



Τέλος, έμαθα ότι το να γράφω σε αυτό το ιστολόγιο με κάνει να αισθάνομαι "ελαφρύτερος". Με κάνει να αισθάνομαι ότι συνομιλώ μαζί σας (όσοι και όποιοι και αν είστε) για θέματα που θα φοβόμουν να αναπτύξω δια ζώσης, όσο καλυμένα και αν τα αναπτύσω. Και αυτό με ανακουφίζει.



Υ.Γ. Χρησιμοποίησα μέσα σε αυτή τη χρονιά, και ειδικά τους τελευταίους μήνες, το μπλογκ σαν ένα ημερολόγιο συναισθημάτων. Μια μικρή περιγραφή ενός παράλληλου σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούσα χωρίς να αναφέρομαι σε όσα διαδραματίζονται στα πολιτικά, στα κοινωνικά, στα αθλητικά, και η αλήθεια είναι ότι το απόλαυσα. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής "...είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί..."

Αλκίνοος Ιωαννίδης Principal 2010

Παρότι μουσικόφιλος στα περίπου 3 χρόνια ζωής αυτού του ιστολογίου έχω γράψει μόνο μια φορά για συναυλία πριν από 2,5 χρόνια μάλιστα. Δεν είχα σκοπό να το κάνω για κάποια άλλη.

Η χθεσινή βραδειά όμως είναι από αυτές που σε σημαδεύουν. Όσοι βρέθηκαν χθες στο Principal μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ, οι υπόλοιποι μάλλον θα νομίζουν ότι υπερβάλω στα όσα θα γράψω στη συνέχεια.

Χθες το βράδυ, στο Principal ήταν η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω, εκτός ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ήταν ότι θα ήταν τελείως μόνος! Χωρίς ορχήστρα, χωρίς δεύτερες φωνές. Όσο απλοϊκό μου φαινόταν τόσο σύνθετο προέκυψε στη συνέχεια. Έπαιξε γύρω στα 10 (όργανα), τα οποία σε κάποια τραγούδια, χάρη σε ένα πραματάκι του διαόλου (400 € έκανε, ωραίο δωράκι θα ήταν αυτό αν πιστεύει κανείς ότι μου χρωστάει κάτι) που είχε, μπορούσε να τα χρησιμοποιεί ταυτόχρονα (και όχι δεν ηταν playback)! Όπως είπε και μια φίλη που ήταν στην παρέα "τον βλέπαμε να οικοδομεί το τραγούδι κομμάτι κομμάτι...". Είχαμε και την έμπνευση να πάμε και να σταθούμε μπροστά στο όρθιο, οπότε βλέπαμε τα πάντα. Από το πρώτο μισάωρο κατάλαβα ότι ήταν κάτι το οποίο δεν είχα ξαναζήσει και μάλλον θα είναι δύσκολο να το ξαναζήσω.

Ξεκίνησε γύρω στις 10, τελείωσε γύρω στη 1 με ένα ενδιάμεσο μισάωρο διάλλειμα και έκανε τα πάντα.

Είχα γράψει σε παλαιότερο ποστ ότι ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένα καράβι που θα σε ταξιδέψει. Ο Αλκίνοος χθες δεν χρησιμοποίησε καράβι, αλλά ένα άλλο μεταφορικό μέσο, στο οποίο δεν μπορώ να δώσω μορφή, το οποίο μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο που δεν θα μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε την ύπαρξη του. Λένε ότι μια συναυλία μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματα σου, αλλά μέσα σε αυτό το τρίωρο ξεχάσαμε ότι υπήρχαμε. Είχαμε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.

Όσα και να γράψω θα είναι λίγα. Τέλος πάντων, μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που είδαμε. Κάτι τελευταίο που θέλω να προσθέσω είναι η επαφή που είχαμε μαζί του. Ο άνθρωπος ήταν ένας από εμάς που απλά έτυχε και ήξερε να παίζει μουσική και να τραγουδά και τον ανεβάσαμε πάνω να μας πει κανένα τραγουδάκι. Και τα έλεγε ωραία ο άτιμος!

Υ.Γ. Ιδέα μου είναι ή είναι μόδα των τελευταίων ετών να χειροκροτά το κοινό στην αρχή του τραγουδιού όταν καταλάβουν ποιο είναι ή στο μέσο του τραγουδιού κλπ. Μου φαίνεται κάπως "ρουβίστικο" όλο αυτό και η αλήθεια είναι ότι με εκνευρίζει αφάνταστα, γιατί με αποσυντονίζει!

Όρια

Όλοι έχουμε τα όρια μας. Ακόμα και όσοι έχουν ως σύνθημα το "the sky is the limit", έρχεται η στιγμή που κάποια γραμμή δεν μπορούν να την προσπεράσουν.

Αυτά τα όρια μπορεί να προέρχονται από το σώμα, από το μυαλό, από τους γύρω μας. Έχω την αίσθηση όμως ότι αυτά τα όρια τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τα προσδιορίσουμε. Συνεχώς ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θεωρούσαμε ότι ήταν εκτός των δυνατοτήτων μας.

Έχω καταλήξει ότι τις περισσότερες φορές που επιχειρούμε να ξεπεράσουμε αυτό που θεωρούμε όριο, αφορμή στέκεται ένα ή περισσότερα πρόσωπα. Ίσως γιατί θέλουμε να το εντυπωσιάσουμε, ίσως γιατί παιρνάμε καλά, ίσως γιατί απλά θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτό το άτομο δίπλα μας.

Όριο φυσικά δεν υπάρχει μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω. Το πάνω συνήθως αποκαλείται "ταβάνι" και το κάτω "πάτος". Η δεύτερη περίπτωση δεν θα αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης της εν λόγω ανάρτησης, διότι ο γράφων περνάει περίοδο αισιοδοξίας.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον άνθρωπο που μας προκαλεί, που μας δίνει το κίνητρο να κάνουμε την υπέρβαση μας. Η υπέρβαση αυτή είναι καθαρά προσωπική και υποκειμενική. Κάτι που για σένα είναι έξω από τα όρια σου, πρωτόγνωρο, για μένα μπορεί να είναι σύνηθες. Φυσικά μπορεί να ισχύει και το αντίθετο.

Το δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να καταλάβει τι βρίσκεται μέσα στα όρια σου και το σημαντικότερο για ποιο λόγο δεν επιχειρείς το κάτι παραπάνω. Το ρεφραίν στο τραγουδάκι που προηγείται λέει "Πώς λοιπόν να σου μιλήσω και τη γλώσσα σου να βρω..."
.

Η σιωπή είναι μια γλώσσα που καταλαβαίνουν λίγοι. Είναι όμως, η καλύτερη γλώσσα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να καταλάβει ο άλλος όσα έχεις κάνει χάρη σε αυτόν και πόσα ακόμα θα μπορούσες. Ο λόγος είναι ότι όσο δεν προσπαθείς να του εξηγήσεις με λέξεις του δίνεις χρόνο να σκεφτεί. Να σε σκεφτεί. Να νιώσει. Να σε νιώσει.

Όπως, όμως, είπα και στην άρχη, όλα τα παραπάνω είναι αφορμές. Η αιτία όλων αυτών των συμπεριφορών είναι η εσωτερική μας ανάγκη να απελευθερωθούμε, να πετάξουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να βουτήξουμε στο κενό. Να μάθουμε λίγο περισσότερο μια λιγότερο φωτισμένη πλευρά του εαυτού μας. Που απλά χρειάζεται λίγο φως για να αγαπηθεί και από εμάς και από αυτούς που μας ενδιαφέρουν!

Καλό φεστιβάλ!!!!

Την Παρασκευή ξεκινάει ίσως η πιο ενδιαφέρουσα διοργάνωση της κάθε χρονιάς για την πόλη μας. Για 10 μέρες η περιοχή από το λιμάνι μέχρι την Αριστοτέλους μετατρέπεται σε ένα μικρόκοσμο η ατμόσφαιρα του οποίου παρασύρει τον κάθε περαστικό.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, γιατί μάλλον δεν περιγράφεται αυτό που βιώνω κάθε χρονιά. Απλά ζήστε το...

Μεθεόρτια

Θα το ξαναπώ: Η μέρα της γιορτής του καθενός είναι πολύ περίεργη. Η δική μου πέρασε πρόσφατα και η αλήθεια είναι ότι δεν μου άφησε καμιά ιδιαίτερα ξεχωριστή εντύπωση. Κάποιες φορές περιμένεις πάρα πολλά από μια επερχόμενη στιγμή και τελικά όταν παίρνεις απλά αρκετά, αισθάνεσαι απογοητευμένος. Κάποιες άλλες φορές δεν περιμένεις τίποτα, και το λίγο σε εκπλήσει θετικά. Έχω καταλήξει ότι τελικά περνάω καλύτερα στις γιορτές και στα γενέθλεια των άλλων παρά στα δικά μου. Μάλλον η επιθυμία που έχεις να ευχαριστήσεις τους πάντες, το άγχος να πάνε όλα καλά. Εντέλει, αν εξαιρέσεις την ατέλειωτη επικοινωνία, σε βαθμό που ο εγκέφαλος σου αρχίζει να βγάζει καπνούς απ'την ακτινοβολία, η μέρα της γιορτής μου ήταν μια ακόμη συνηθισμένη μέρα.

Δεν παραπονιέμαι βέβαια, γιατί οι μέρες μου τελευταία ήταν αρκετά ασυνήθιστες και μου έχουν προσφέρει πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να μην περιμένω τίποτα και να αφήνομαι στον αέρα που φυσά, στο νερό που κυλά, και όπου με βγάλουν. Το ταξίδι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν δεν ξέρεις τον προορισμό. Αρκεί να έχεις τους κατάλληλους συνεπιβάτες...

Γιορτή

Η ημέρα της γιορτής του καθενός είναι μια περίεργη μέρα. Όταν μάλιστα ο κύκλος σου είναι μεγάλος δέχεσαι έναν καταιγισμό τηλεφωνημάτων και, επαναλαμβανώμενων συνήθως, ευχών. Και μετά έρχεται και η κρίσιμη στιγμή.

Τι κάνεις το βράδυ της γιορτής σου;

Άλλοι προτιμούν να το περάσουν οικογενειακά.
Άλλοι με μια μεγάλη παρέα.
Άλλοι με ένα και μόνο πρόσωπο.
Άλλοι μόνοι.

Φέτος πραγματικά δεν ξέρω πώς θέλω να περάσω το βράδυ της γιορτής μου. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν το βλέπω εφικτό, οπότε ξετυλίγω μπροστά μου όλες τις υπόλοιπες επιλογές.

Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τον εαυτό μου πως πρόκειται για μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, αλλά είναι τόσο όμορφο που έστω και για μια μέρα είσαι σε τόσο μεγάλο βαθμό στο επίκεντρο που καταλήγω ότι αυτή η μέρα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Και ίσως για αυτό της αξίζει να την αξιοποιήσεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Ίσως τελικά δεν κάνω τίποτα.
Ίσως καθίσω να ασχοληθώ με την εργασία του μεταπτυχιακού.
Ίσως να περάσω αυτή τη μέρα σαν να είναι μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, στην ασυνήθιστα ενδιαφέρουσα, τον τελευταίο καιρό, ζωή μου.
Ποιος ξέρει;
Αύριο τέτοια ώρα θα έχω την απάντηση.
Ελπίζω να μην είμαι μπροστά από μια οθόνη και να την γράφω.



Υ.Γ. Και όπως λέει και ο Μακρό στο παραπάνω τραγούδι "Δρόμο δεν αλλάζω, χρόνια πολλά γιορτάζω..."

Κατάθεση ψυχής

Σε μια περίοδο που η αποταμίευση είναι απαγορευμένη λέξη, η μόνη κατάθεση που μπορεί να έχει απόδοση είναι η κατάθεση ψυχής.



Τι είναι όμως η κατάθεση ψυχής;

Είναι η κατάσταση κατά την οποία βγάζεις τον εαυτό σου σε κάποιον άλλο, ανοίγεσαι, αφήνεσαι, σε τέτοιο βαθμό που κάποια στιγμή μπορεί να κοντοσταθείς, να σκεφτείς "τι κάνω;", να τρομάξεις, όμως να συνεχίζεις. Αδειάζεις το μυαλό σου τόσο που μπορεί να σου τελειώσουν οι λέξεις και να αναγκάζεσαι να δημιουργήσεις καινούριες για να μπορέσεις δώσεις σχήμα και μορφή σε κάτι τόσο αόριστο, απερίγραπτο και ανεξιχνίαστο ως ένα σημείο, όπως είναι αυτό που "είσαι". Όταν ξεπεράσεις το στάδιο του φόβου, έχεις τέτοιο οίστρο που αισθάνεσαι ότι δεν μιλάς εσύ. Είναι σαν να έχει προστεθεί και κάποιος άλλος στην παρέα ο οποίος έχει πάρει το λόγο. Θα έλεγα ότι μιλάει η καρδιά, αλλά ίσως ακουστεί λίγο ανόητο. Το σίγουρο είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας αλλάζεις λίγο λίγο μορφή. Ξεντύνεσαι τα καθημερινά σου ρούχα, παρουσιάζεσαι γυμνός, έστω για μια στιγμή, απέναντι στον άλλο, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς να φοβάσαι. Είσαι ελεύθερος.



Αυτό είναι η κατάθεση ψυχής. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια κατάθεση της οποίας η απόδοση είναι άμεση, αν εισπράτεις σε περιοδικές δόσεις ή αν πρέπει να περιμένεις καιρό. Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να το τολμήσεις αν πιστέψεις ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου αξίζει να ξέρει, αξίζει να προσπαθήσεις να του δώσεις να καταλάβει κάποια πράγματα για σένα πίσω από το προσωπείο. Ίσως να ανακαλύψεις ότι σε ξέρει, σε καταλαβαίνει πολύ περισσότερο απ' ότι νόμιζες. Ίσως να έχει κρυφοκοιτάξει, χωρίς να το καταλάβεις ,κάτω από τη μάσκα που φοράς (που θα έλεγαν και οι Τρύπες). Αν δεν φοβήθηκε, αν δεν έχει φύγει, τότε μάλλον του άρεσε αυτό που είδε. Τότε μάλλον η κατάθεση σου έχει πιάσει ήδη τόπο, ίσως από καιρό, και απλά δεν το είχες καταλάβει...

Όνειρα

Ζούμε σε μια εποχή που το πρέπει υποβαθμίζει το θέλω. Και εκεί που έχεις πνιγεί από τις υποχρεώσεις ακούς μια φωνή που σου λέει να ακολουθήσεις το όνειρο σου. Ξεκλέβεις μερικά λεπτά, όχι για να σκεφτείς αν πρέπει να ακούσεις τη φωνή, αλλά για να θυμηθείς ποιο είναι αυτό το όνειρο.

Ακούω συχνά την έκφραση "άλλα όνειρα είχα εγώ...". Δεν ξέρω όμως αν ρωτήσω αυτούς που το λένε αυτό, ποια είναι αυτά τα όνειρα, αν μπορέσουν να μου πουν κάτι συγκεκριμένο. Απλά οι περισσότεροι (...λένε ότι...) θα ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη κάνουν.



Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι φοβούνται (να βάλω και τον εαυτό μου μέσα...) να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Είναι πολλές φορές τόσο ασφυκτική η πίεση από το περιβάλλον του καθενός, η οποία, σε συνδυασμό με ορισμένες εσωτερικές αντιστάσεις, δεν του επιτρέπει να παρεκλίνει από την προκαθορισμένη πορεία. Μια διαρκής κίνηση πάνω σε ράγες, με την ψευδαίσθηση στις διασταυρώσεις ότι επιλέγεις την πορεία, αν και ξέρεις ότι ο "κλειδούχος" την έχει ήδη χαράξει. Το όνειρο απαιτεί εκτροχιασμό, αλλά πολλές φορές κινείσαι τόσο πολύ καιρό πάνω σε αυτές τις ράγες που δεν θυμάσαι ποιο ηταν το όνειρο σου στην αρχή της διαδρομής.

Είναι πολύ όμορφο να κάνεις όνειρα. Μην τα ξεχνάς...

Κισμέτ

Συζητόντας με κάποιους φίλους σήμερα ανακάλυψα την επιτυχία που παρουσιάζει η εν λόγω σειρά. Όταν μάλιστα άκουσα και την ατάκα "έχει καλύτερη φωτογραφία από το Χίλιες και μία νύχτες" τότε πραγματικά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Είναι εξίσου αστείο όπως ήταν το ότι παρακολουθούσα τη "Μαρία την άσχημη" πριν κάποια χρόνια.

Η απεξάρτηση μου από την τηλεόραση είναι ένα γεγονός το οποίο με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός. Αν κατάφερνα να ξεκολλήσω και από τον υπολογιστή τότε θα έλεγα πως έκανα την υπέρβαση μου.

Κισμέτ σημαίνει μοίρα, πεπρωμένο, γραφτό. Οι περισσότεροι το επικαλούνται, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος ότι υπάρχει. Έχει εμπνεύσει πολλούς στιχουργούς, έχει κρατήσει στον πάτο πολλούς δειλούς που το έβαλαν σαν έναν όγκο πάνω τους και αρνήθηκαν να κάνουν το βήμα παραπάνω.

Δεν ξέρω αν όταν έρχεται κάποιος άνθρωπος στη ζωή είναι ένα λευκό χαρτί το οποίο γεμίζει εικόνες και λέξεις καθώς προχωράει μέσα σε αυτή, ή αν τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα με έναν τρόπο τέτοιο, ώστε απλά να ερμηνεύει το σενάριο που έχει δοθεί για τη δική του τη ζωή.

Πάντα πίστευα ότι στη ζωή μας παίζουμε ρόλους. Ξεκινάμε από ένα σενάριο, αλλά δεν απαγορεύονται και οι αυτοσχεδιασμοί. Όσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη έχεις στον εαυτό σου τόσο περισσότερο παρεκλίνεις από το σενάριο. Όσο πιο ανασφαλής είσαι τόσο περισσότερο ακολουθείς καταγράμμα το δρόμο που σου έχει υποδειχθεί.

Όπως και να'χει ο ρόλος του καθενός ξεκινάει από την αναζήτηση εικόνων έξω από οθόνες και όχι μέσα σε αυτές...

Τρεις νότες, δυο στίχοι, ένα ταξίδι

Έχω ακούσει πάρα πολύ μουσική στη ζωή μου. Για την ακρίβεια για κάθε ανάμνηση μου, υπάρχει και ένα τουλάχιστον τραγούδι ως μουσική επένδυση. Ονόματα, ημερομηνίες, μου διαφεύγουν εύκολα. Πολύ δύσκολα ξεχνάω μια εισαγωγή, ένα στιχάκι που μου είπε κατι...

Το κόλλημα μου ήταν πάντα ο στίχος. Η μουσική με προσέλκυε, αλλά ο στίχος ήταν αυτός που με κρατούσε σε ένα τραγούδι. Πόσα πολλά μπορούν και λένε μέσα τόσες λίγες λέξεις! Σίγουρα η υπερπαραγωγή έχει αφαιρέσει αρκετή από τη μαγεία. Ίσως και η υπερβολική προβολή που έχουν ορισμένα τραγούδια, να τα φθείρει. Για παράδειγμα η Πριγκηπέσσα. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει παιχτεί τόσο πολύ με έχει κουράσει. Δεν υπάρχει μαγαζί στο οποίο να μην βρεθεί κάποιος να το τραγουδήσει. Κυκλοφορούν 3-4 τουλάχιστον εκτελέσεις του τραγουδιού, οι οποίες αναπαράγωνται σε όσα μαγαζιά δεν έχουν ζωντανή μουσική κατά κόρον.

Το ευτύχημα είναι ότι υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή και υπάρχει τόσο λίγος χρόνος, αναλογικά με το υλικό, για την προβολή της, έτσι ώστε μερικά "διαμαντάκια" ξεφεύγουν από το ξεζούμισμα των media. Αυτά έχεις την ευκαιρία να τα ακούσεις, να τα νιώσεις, να πάρεις το χρόνο σου για να τα σκεφτείς και εντέλει να ταυτιστείς με την ιστορία που διηγούντε.



Ένα τραγούδι είναι ένα καράβι με το οποίο ταξιδεύεις. Φορτώνεις πάνω στους στίχους και τη μουσική του τη χαρά σου, τη λύπη σου, τον έρωτα σου, την απογοήτευση σου και ότι άλλο έχεις μέσα στο μυαλό ή την καρδιά σου και "φεύγεις". Ένα ταξίδι που δεν διαρκεί όσο παίζει το τραγούδι. Το έχεις μέσα σου για αρκετό χρόνο. Ίσως να το σιγοτραγουδάς, ίσως να ψιθυρίζεις τη μελωδία του. Σε "κουβαλάει" για καιρό.



Εξίσου όμορφο είναι να προσπαθήσεις να φτιάξεις και εσύ ένα "καράβι". Να δώσεις την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να ανέβουν πάνω του και να τους "ταξιδέψεις". Και αν δεν έχεις επιβάτες μη νοιάζεσαι. Σήκωσε τα πανιά του και σαλπάρισε. Γιατί, έτσι και αλλιώς, είναι ωραίο να το σκας...

Ρομαντισμός

Πριν από λίγο είδα ξανά μετά από αρκετά χρόνια μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού".

Τελικά τι είναι αυτό που μας δένει με ορισμένους ανθρώπους;
Οι κοινές εμπειρίες;
Οι αναμνήσεις;
Μερικές φωτογραφίες και κάποια μηνύματα στο κινητό;

Ίσως όλα αυτά. Το έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι μοιρολάτρης, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια πράγματα υπάρχουν πέρα από αυτό που φαίνεται. Ίσως τελικά είναι η μοίρα που σου φέρνει κάποιους ανθρώπους στο δρόμο σου. Ίσως κάτι το μεταφυσικό.

Το ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως "ρομαντικά". Αυτή η λέξη προσωπικά μου φέρνει αλλεργία. Μου ακούγεται ολίγον τι εμπορική. Προσφέρεται σε μεγάλες ποσότητες, διότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Οι βιτρίνες των καταστημάτων είναι γεμάτες από "ρομαντισμό". Υπάρχει και μέρα στην οποία γιορτάζεται!

Δεν είναι ότι δεν πιστεύω στα συναισθήματα, το αντίθετο. Απλά με εκνευρίζει όταν πρέπει με το ζόρι να βαφτίζουμε μία εσωτερική μας κατάσταση και να την ομογενοποιούμε με την κατάσταση κάποιου άλλου. "Πήγε στην κοπέλα του λουλούδια, όπως και ένας άλλος, άρα και οι δύο είναι ρομαντικοί..."

Για να επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα, άποψη μου είναι ότι αυτό που μας δένει με ορισμένους ανθρώπους είναι κάτι πέρα από περιγραφές. Κάτι που τις περισσότερες φορές δεν γίνεται καν αντιληπτό. Γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να το ψάξουμε περισσότερο. Δεν έχει σημασία. Είναι σαν μια αόρατη κλωστή που δένει τον έναν με τον άλλο, έστω και αν βρίσκονται πάρα πολύ μακρυά, την οποία τη μαζεύει ο καθένας από τη πλευρά του μέχρι να φτάσουν στο σημείο να συναντηθούν. Και εκείνη τη στιγμή απλά ξέρουν!


Υ.Γ. Κάπου εδώ κλείνει ο κύκλος 8 συνεχόμενων, συναισθηματικής φύσεως, αναρτήσεων. Θα συνεχίσω να γράφω, φυσικά, αλλά όχι με τόση συχνότητα και όχι με αυτή τη θεματολογία πάντα. Θα τα ξαναπούμε...

Ηφαίστειο

Είναι ορισμένες φορές που έχεις τόσα να πεις, αλλά δεν εχεις τον κατάλληλο άνθρωπο για να τα πεις. Τις περισσότερες φορές ξέρεις ακριβώς σε ποιο άτομο θέλεις να τα πεις, αλλά για διάφορους λόγους δεν είναι διαθέσιμο για να τ'ακούσει. Ή ακόμα χειρότερα δεν είσαι σίγουρος αν θέλει να ακούσει όσα έχεις να πεις.

Και καταλήγεις να τα κρατάς μέσα σου. Ίσως κάποιες φορές να βρίσκεις τρίτους στους οποίους μεταφέρεις όλη αυτή την ένταση που σε πλημυρίζει. Λύση δεν βρίσκεις όμως ούτε εκεί. Μπορεί να γραφείς όσα θες να πεις (κωδικοποιημένα πάντα, γιατί όταν δεν έχεις το θάρρος να τα πεις, πού να βρεις το θάρρος να τα γράψεις ανοιχτά;), αλλά πάλι κάτι βράζει μέσα σου.

Αν προσθέσεις και όλα αυτά που σε φορτώνει η καθημερινότητα σου, μοιάζεις με ένα ηφαίστειο.

Από τη γεωλογία θυμάμαι ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ηφαιστείων: τα ενεργά και τα σβησμένα. Τα ενεργά είναι αυτά των οποίων έχει καταγραφεί δραστηριότητα στα ιστορικά χρόνια, ενώ τα σβησμένα δεν έχουν δώσει κάποια έκρηξη η οποία να έχει καταγραφεί (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να δώσουν κιόλας). Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχει εκρήξεις τις οποίες τις βλέπουν οι γύρω τους. Υπάρχουν και άλλοι που απλά μαζεύουν. Δύσκολη περίπτωση οι τελευταίοι. Δεν ξέρεις αν και πότε θα έχουν κάποια έκρηξη, ένα ξέσπασμα και τι μορφή μπορεί να έχει αυτό.

Οι συγκυρίες της ζωής μας οδηγούν ορισμένες φορές να σωπαίνουμε και να μην μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, στην καρδιά μας... Καλό είναι όμως με κάθε ευκαιρία να βγάζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας (με την καλή έννοια...) στον άνθρωπο που πρέπει, και να μην συσσωρεύουμε όλη αυτή την ένταση, γιατί η έκρηξη ίσως να μην είναι και τόσο μακρυά...

Χαμόγελο

Είμαι από τους ανθρωπους που δεν μπορούν να θυμηθούν ονόματα. Ξεχνάω ημερομηνίες, γιορτές, γενέθλεια κάποιες φορές. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν ξεχνώ χαμόγελα.

Είναι κάτι που μου καρφώνεται στο μυαλό. Ένα όμορφο χαμόγελο. Όταν το βλέπω δια ζώσης μου φτιάχνει τη μέρα, όταν το ανακαλώ στη μνήμη μου απλά τη διάθεση.

Είναι τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Να χαρίσουμε στους γύρω μας ένα χαμόγελο μας. Αμέσως αλλάζει όλη η ατμόσφαιρα. Ακόμα και όταν είμαστε πεσμένοι μπορούμε να χαμογελάμε σε όσους προσπαθούνε να μας ρίξουν. Γιατί όπως είχα ακούσει κάποτε "χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν"!

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς τόπους, δεν έχω δει μαγευτικά τοπία σε εξωτικούς τόπους στην άλλη άκρη της γης. Δεν ξέρω όμως αν θα συναντήσω ποτέ ομορφότερη εικόνα από το γλυκό χαμόγελο ενός ανθρώπου που με αντικρύζει με το που ανοίγει τα μάτια του, φωτίζει το πρόσωπο του και μου λέει "καλημέρα".

Υ.Γ. Φίλε Έβδομε το πρωί που θα ξυπνήσεις θα δεις ένα τέτοιο χαμόγελο και θα ακούσεις μια ανάλογη καλημέρα, γι'αυτό κοίτα να το περιποιηθείς το κορίτσι...

Το γράψιμο

Όχι δεν θα μιλήσω για το γράψιμο που μπορεί να έχετε φάει από κάποιο άτομο. Θα αναφερθώ στο κυριολεκτικό γράψιμο. Σκεφτόμουν πόσα τραγούδια υπάρχουν τα οποία λένε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να γράφει κάποιος ή τα αισθήματα που του δημιουργούνται από αυτή τη διαδικασία. Άλλος γράφει από ανάγκη, άλλος γιατί αισθάνεται ότι έτσι μιλάει λίγο μαζί της, άλλος το θεωρεί εκτόνωση και ταυτόχρονα το μισεί για αυτό το λόγο.



Αν πρέπει να μιλήσω για τον εαυτό μου, θα συμφωνήσω και με τις τρεις παραπάνω θέσεις. Πράγματι το γράψιμο είναι ένα είδος εκτόνωσης. Είναι ταυτόχρονα και ανάγκη. Ανάγκη για να βρουν οι σκέψεις μια διέξοδο. να αποδράσουν από τη φυλακή του μυαλού και να ζωντανέψουν παίρνοντας τη μορφή μιας αλληλουχίας λέξεων. Όταν μάλιστα δυσκολεύεσαι να πεις αυτά που αισθάνεσαι, ίσως το γράψιμο να είναι ένας τρόπος για να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις, να ξεσπάσεις. Πού ξέρεις ίσως το πρόσωπο για το οποίο τα γράφεις να τα διαβάσει.



Ακούγοντας το επόμενο τραγούδι, βέβαια, σκέφτηκα πόσο όμορφο είναι να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να μπορεί να διαβάσει τη σιωπή σου. Που χωρίς να γράψεις ούτε μία λέξη, χωρίς να αρθρώσουν το παραμικρό τα χείλη σου, να σε "ακούει". Σε μια τέτοια περίπτωση όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο.

Τι να τα κάνεις τα λόγια όταν ακούει τη σιωπή σου;

Θεωρία και πράξη

Θεωρία και πράξη. Στην ιδανική περίπτωση συνδυάζονται. Στην μέχρι τώρα ζωή μου υπήρξα λάτρης της πράξης, αλλά έμενα στη θεωρία.

Λόγια, λόγια, όμορφα λόγια. Αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους. Κάνοντας μια σύντομη αυτοκριτική αντιλαμβάνομαι ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Θεωρητικός μέχρι αηδίας. Κουράζω κάποιες φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μπορώ να γράφω ή να μιλάω για το ελάχιστο με λέξεις που ούτε ο ίδιος μπορούσα να φανταστώ ότι τις γνώριζα, αλλά από ζωή; Χάρισε μου μια στιγμή και θα μπορώ να μιλώ, να γράφω και να τραγουδώ για αυτή, να την αποτυπώνω σε ήχο ή σε λέξεις όπως θα αποτύπωνε την εικόνα της ένας ζωγράφος πάνω στον καμβά του.

Θεωρώ χαρισματικούς τους ανθρώπους στη ζωή των οποίων υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα τους. Τους σέβομαι απεριόριστα.

Όπως όμως ανέφερα και παραπάνω αυτή είναι μια ιδανική περίπτωση.

Υπάρχουν άνθρωποι που υστερούν στο πρακτικό κομμάτι (καλή ώρα η αφεντιά μου...) και υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορούν να παρουσιάσουν αυτό που θέλουν να πράξουν. Σαφώς η πρώτη περίπτωση είναι πιο περίπλοκη (κλινική θα την χαρακτήριζα...).

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε αυτό που αισθάνονται και υπάρχουν και άλλοι που το δείχνουνε με πράξεις. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούν αυτό που αισθάνονται οι άλλοι για αυτούς και άλλοι που θέλουν να το βλέπουν. Δεν ξέρω σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκω. Ίσως και στις δύο (είπαμε Δίδυμος, διφορούμενος...).

Κλείνω. Αν και αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους θα ήθελα να καταλήξω κάποια στιγμή ακραία πρακτικός. Να περάσω στην άλλη όχθη. Να μη μιλώ για ιστορίες άλλων, αλλά να ζω τη δική μου. Είναι ίσως το μόνο άκρο στο οποίο θα ήθελα να πλησιάσω.



Υ.Γ. Το τελευταίο βίντεο είναι άσχετο με το κλίμα του ποστ αλλά το σιγοτραγουδούσα όλο το βράδυ χωρίς λόγο και είπα να το προσθέσω...

Συγχρονισμός

Αν και δεν είμαι μοιρολάτρης, ούτε πιστεύω στην "τύχη", παρόλαυτα έχω αρχίσει να πιστεύω στον συγχρονισμό ή όπως το λέμε στα ελληνικά "τάιμινγκ".

Είναι τόσο σημαντικό να βρεθείς τη σωστή στιγμή, στο σωστό σημείο, και, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, με το σωστό άνθρωπο. Αν υπάρχουν τα τρία παραπάνω στοιχεία μάλλον πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου ευλογημένο από το θεό. Εδώ θα πρέπει να προσθέσω και τον προσωπικό παράγοντα που αφορά τις κινήσεις που θα κάνεις από μέρους σου, αυτά που θα πεις για να έχουν κάποια σημασία όλα τα παραπάνω. Γιατί συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Πολλές φορές όμως τυχαίνει και δεν υπάρχει ένας ή περισσότεροι από τους παραπάνω τρεις παράγοντες. Θα έχετε ακούσει ίσως την ατάκα "αν σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς ανάμεσα μας...".

Κάποιες άλλες φορές χάνουμε αυτό που θέλουμε γιατί βιαζόμαστε. Δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Άλλες πάλι καθυστερούμε, είτε από φόβο είτε από βλακεία (μήπως ο φόβος σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι βλακεία;) και η στιγμή χάνεται. Ίσως να την κερδίζει κάποιος άλλος αυτή τη στιγμή.

Σε ένα τραγούδι, που μου αρέσει πολύ, λέει ότι η ζωή είναι μόνο στιγμές και τίποτε άλλο. Αυτές τις στιγμές, που το αποτύπωμα τους μένει πάνω μας πολλές φορές και για πάντα, άλλες φορές τις κερδίζουμε, άλλες φορές τις χάνουμε. Άλλες φορές τις πολλάπλασιάζουμε και άλλες τις διαιρούμε. Τις μοιράζουμε κομμάτι κομμάτι, για να μακραίνει η ανάμνηση.

Από μικρό παιδί σιχαινόμουν τη μοιρολατρεία. Τη θεωρούσα ως δικαιολογία που βρίσκουν ορισμένοι για να μην ξεκολλάνε από το τέλμα τους. Ζηλεύω ακόμα και σήμερα ανθρώπους που δεν περιμένουν να "συγχρονιστούν", αλλά δημιουργούν οι ίδιοι τις προϋποθέσεις για να υπάρξει η κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, με τον κατάλληλο άνθρωπο.

Η θέση μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτό που σιχαίνομαι και σε αυτό που ζηλεύω (και πρόκοψα...). Όσο και να πιστεύεις ότι την τύχη σου την φτιάχνεις μόνος σου πάντα θα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να σου ανατρέψει όλα τα σχέδια. Για αυτό καλό είναι να κουνάς τα χέρια σου, αλλά και λίγη βοήθεια από την Αθηνά δεν θα μας χαλάσει...



Υ.Γ. Περιορίστικα στις ανθρώπινες σχέσεις αν και ο συγχρονισμός εμφανίζεται και σε άλλες περιπτώσεις της καθημερινότητας μας, όπως στον επαγγελματικό τομέα, αλλά δεν ήθελα να το κάνω τόσο πεζό και να αλλοιώσω το ύφος του ιστολογίου (sic).

Απόσταση

Με αφορμή ένα σχόλιο ενός από τα εκατομμύρια αναγνωστών του ιστολογίου μου (το analytics το λέει όχι εγώ, εντάξει;;;), σκέφτηκα να γράψω την αποψινή μου άποψη (ως κλασσικός δίδυμος η "άποψη μου" είναι κάτι μεταβλητό) για την έννοια της απόστασης.

Σε κάποιες στιγμές της ζωής μου θεωρούσα ότι "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Μετά μπήκε στη ζωή μου ο Μάλαμας που υποστήριζε ότι "θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο". Τελικά άρχισαν να απομακρύνονται χιλιομετρικά κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι από τη ζωή μου και άρχισα να βλέπω το θέμα ως πρωταγωνιστής και όχι ως απλός παρατηρητής.

Συμβαίνει συχνά, λόγω και της εξέλιξης της ζωής, κάποιοι άνθρωποι να αναγκάζονται ή να επιλέγουν να εγκατασταθούν σε ένα διαφορετικό σημείο του χάρτη από αυτό που τους έχεις ζήσει. Τα παραδείγματα πολλά. Όσοι σπουδάζουν μακρυά από τον τόπο καταγωγής τους και με την ολοκλήρωση των σπουδών επιστρέφουν σε αυτόν, όσοι διορίζονται σε κάποιο άλλο τόπο και φεύγουν για να εργαστούν κ.ο.κ.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τους κρατήσεις κοντά. Ο πιο συνηθισμένος είναι με τη χρήση κάποιου μέσου επικοινωνίας (e-mail, facebook, τηλέφωνο, ακόμα και γράμμα...). Με κάποιους από αυτούς που έφυγαν επικοινωνώ πιο συχνά απ' ότι όταν ήταν εδώ!!

Όμως ο πιο σημαντικός είναι με το να τους σκέφτεσαι. Δεν είναι ανάγκη να σπάσεις τα τηλέφωνα. Πολλές φορές οι λέξεις έχουν χιλιοειπωθεί και κουράζουν. Αρκεί όταν μιλάς μαζί τους, όταν τους γράφεις να βάζεις όλα αυτά, τα μη-λεκτικά, που σε δένουν με αυτό το άτομο. Το δέσιμο άλλωστε δεν εξαρτάται από την ποσότητα της επικοινωνίας.

Δεν ξέρω αν μια ανάμνηση είναι βάρος ή ανακούφιση. Μάλλον είναι μια υπόσχεση.

Πώς γεφυρώνεις όμως το χάσμα όταν ο άλλος "απομακρύνεται" αν και είναι δίπλα σου.
Όταν τον κοιτάζεις στα μάτια και δεν σε "βλέπει" καν.
Όταν του μιλάς και δεν ξέρεις αν σε ακούει πραγματικά ή αν απαντά από συνήθεια.

Αυτή είναι η χειρότερη απόσταση. Τα χιλιόμετρα τα καλύπτεις με ένα αεροπλάνο, με ένα τραίνο (έτσι μου έμαθαν να το γράφω τι θέλετε τώρα;;;), με ένα λεωφορείο ή με μια υπόσχεση σε ένα τηλέφωνο... Όταν απομακρυνθούν δυο καρδιές πώς φτάνει ξανά η μία την άλλη;

10 λεπτα

10 λεπτά είναι αρκετά για να δώσεις μία φιάλη αίμα (μύθος: αν βάλεις και τη χαρτούρα και τη διαδικασία πριν και μετά θες κανένα μισάωρο, αλλά η αίσθηση που έχεις μετά σε αποζημειώνει)

10 λεπτά είναι αρκετά για να τραγουδήσεις το αγαπημένο σου τραγούδι

10 λεπτά είναι αρκετά (???) για να αποχαιρετήσεις έναν φίλο (αν είναι να επιστρέψει σύντομα...)

10 λεπτά είναι αρκετά για να πεις σε έναν άνθρωπο πόσο σημαντικός είναι για σένα

Πόσες φορές δεν σκέφτηκες "αν είχα 10 λεπτά..."

Κάποιες στιγμές περνάει από το μυαλό μου η ιδέα ότι αν είχα 10 λεπτά θα μπορούσα να φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Μετά όμως σκεφτομαι ότι κάποιες φορές είχα πολύ περισσότερο χρόνο από αυτά τα περίφημα "10 λεπτά" και αναλώθηκα σε μια ακατάσχετη φλυαρία, χωρίς να καταλαβαίνω ότι καμία λέξη δεν θα πρέπει να πάει χαμένη, κανένα λεπτό δεν θα πρέπει απλά να περνάει.

10 λεπτά είναι αρκετά για να πεις σε έναν άνθρωπο πόσο σημαντικός είναι για σένα. Μια στιγμή μακρυά του είναι πολλές φορές αρκετή για να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι για σένα. Τις περισσότερες φορές όταν το καταλαβαίνουμε τα 10 λεπτά έχουν περάσει.

Ξέρω ότι όσα δεκάλεπτα και αν μου πρόσφερε η ζωή, δεν θα κατάφερνα να βρω το θαρρος να πω σε κάποιους ανθρώπους αυτά που σκέφτομαι γι' αυτούς. Ίσως γιατί θα τους έφερνα σε δύσκολη θέση. Ίσως γιατί θα σκεφτόμουν ότι στο εξής θα υπήρχαν πάντα αυτά τα 10 λεπτά να αλλοιώνουν τη σχέση μας. Ίσως γιατί δεν θα μπορούσα να πω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι.

Ίσως να τα πω με ένα τραγούδι...

Να με προσέχεις...

Με αφορμή μια κουβέντα και από μια άσχετη συζήτηση για το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να κερδίζουμε την προσοχή από τους γύρω μας, άρχισα να το σκέφτομαι λίγο παραπάνω το θέμα.

Τι κάνουμε για να κερδίσουμε αυτή την προσοχή;

Άλλοι φέρονται επιθετικά.
Άλλοι φέρονται ευγενικά.
Άλλοι γίνονται χαλί να τους πατήσεις.
Άλλοι μιλάνε συνεχώς.
Άλλοι δεν μιλούν καθόλου.
Άλλοι απλά υπάρχουν στο χώρο και κερδίζουν τους πάντες (αλήθεια πώς;)

Μπορώ να σκεφτώ ένα εκατομμύριο τρόπους με τους οποίους κάποιος προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή. Το δυσκολότερο για κάποιους είναι να κερδίσουν την προσοχή ανθρώπων που για κάποιο λόγο είναι πολύ σημαντικοί για αυτούς. Μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια όμορφη κουβέντα, είναι ένα τεράστιο έπαθλο για εκείνους.



Κάπου εδώ όμως έρχεται και προστίθεται και ένα άλλο θέμα. Πώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση στην οποία ένα άτομο σημαίνει πολύ περισσότερα για σένα απ' ότι σημαίνεις εσύ για εκείνο; Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ζητάμε περισσότερα απ' όσα θέλουν να μας δώσουν, αλλά από την άλλη δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο σε μια τέτοια περίπτωση μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια τέτοια κατάσταση.

Σίγουρα στον χειρισμό του όλου θέματος παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τέτοιο πρόβλημα. Κάποιος που είναι πιο δυναμικός θα προχωρήσει, θα επιτεθεί και θα διεκδικήσει όλα αυτά που θέλει να εισπράξει ως ανταπόδωση αυτών που δίνει. Ένας άλλος που είναι πιο χαμηλών τόνων μπορεί απλά να βρίσκεται κάπου κοντά, "σιωπηλός", με την ελπίδα ότι θα πέσει επάνω του το επιθυμητό βλέμμα. Η τελευταία κατηγορία όμως παίρνει αυτό που θέλει μόνο στις αμερικάνικες ρομαντικές κομεντί. Αλλά απ' την άλλη, είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε.

Είχα γράψει και σε παλαιότερο ποστ για την ανάγκη που έχουμε να αισθανόμαστε ξεχωριστοί για κάποιους ανθρώπους και όχι ότι είμαστε γι' αυτούς ένας από το σωρό. Για να πάρουμε όμως και την απέναντι πλευρά, δεν μπορεί συνέχεια ο άλλος να σου δίνει όλα αυτά που περιμένεις. Άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή αν ήξερες από πριν τι θα πάρεις προσφέροντας κάτι άλλο;

Το συναίσθημα δεν είναι προϊόν σε σούπερ μάρκετ. Πολλές φορές σου προσφέρονται πολλά χωρίς να δώσεις τίποτα, άλλες πάλι δίνεις τα πάντα και δεν σου επιστρέφεται τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μοιάζουν περισσότερο με τζόγο. Ποτέ δεν θυμάμαι όμως να κέρδισα στα τυχερά παιχνίδια οπότε μάλλον θα πρέπει να αλλάξω οπτίκή στο θέμα.

Σκεφτόμενος όλα τα παραπάνω θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει ποτέ να ζητάς από τους άλλους να σου δώσουν το οτιδήποτε. Άφησε τους να σου δίνουν με δική τους πρωτοβουλία αυτό που θέλουν. Η ικανοποίηση θα είναι σαφώς μεγαλύτερη.

Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω τρόπο ζωής την τελευταία παράγραφο...



Υ.Γ. Ίσως οι παραπάνω σκέψεις να φαίνονται σκόρπιες και χωρίς καποια συνοχή, αλλά η αλήθεια είναι ότι με βοηθούν να καταλάβω κάποια πράγματα καλύτερα. Αν λοιπόν είστε μπερδεμένοι δοκιμάστε να αρχίσετε να γράφετε τις σκέψεις σας. Ίσως μάθετε για τον εαυτό σας περισσότερα απ΄όσα ήδη ξέρατε.

Υπερβολή

Καθημερινά πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σε υπερβολές. Είναι στη φύση μου. Δεν ξέρω όμως αν είμαι ο μόνος.

Σε πολλούς ανθρώπους γύρω μου παρατηρώ υπερβολικές αντιδράσεις. Ο καθενάς βέβαια έχει το δικό του κριτήριο για το ποια συμπεριφορά θεωρεί υπερβολική και ποια όχι. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Ίσως γιατί ανήκω και εγω, όπως προανέφερα σε αυτή την ομάδα. 'Ισως γιατί η υπερβολή συγγενεύει με τη φαντασία, την ένταση, τη δημιουργία, το πάθος, την ίδια τη ζωή.

Για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης μπορεί να πιαστεί από ένα χαμόγελο, μια φράση, μια στιγμή που ο ίδιος τη θεωρεί μαγική και συγκεντρώνοντας όλα αυτά τα υλικά να συνθέσει μια ιστορία που θα την αποτυπώσει σε ένα έργο του. Η μαγεία της υπερβολής φαίνεται στο γεγονός ότι με αφετηρία το ελάχιστο (ελάχιστο για όσους δεν το ζήσουν) δημιουργείται ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο, στην ιδανική περίπτωση, υπάρχουν δύο, ή στη χειρότερη ένας άνθρωπος.



Η χειρότερη μορφή της υπερβολής είναι όταν αιθεροβατείς. Όταν περιμένεις από τους άλλους να σου δώσουν πράγματα, που ποτέ δεν σου υποσχέθηκαν, απλά και μόνο επειδή έφτιαξες με το μυαλό σου μια ιστορία βασιζόμενος σε αυτά τα "ελάχιστα υλικά" που ανέφερα και παραπάνω.

Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να ξεχωρίσεις ποιο είναι το παραμύθι σου και ποια η πραγματικότητα. Και αν ακόμα θεωρείς ότι η ζωή είναι ένα παραμύθι, θα πρέπει να προσπαθήσεις να αντιληφθείς ποιο ρόλο έχεις μέσα σε αυτό. Να μη σε πάρει από κάτω και να συνεχίσεις. Μπορεί στο παραμύθι σου να μην είσαι ο ιππότης που καταλήγει με την πριγκήπισα, αλλά απλά ένας τραγουδιστής που θα πει την ιστορία της. Ακόμα και έτσι αξίζει να χαμογελάς και να ζεις περιμένοντας τα επόμενα "υλικά" που θα σε κάνουν να δημιουργήσεις μια νέα "υπερβολή". Και που ξέρεις όταν διαλυθεί το σύννεφο στο οποίο θα περπατάς την επόμενη φορά, να τραγουδήσει κάποιος άλλος τη δική σου ιστορία.

Ψέματα

Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή όλων είναι το ψέμα. Ένα ψέμα που μας λένε, κάποιο άλλο που λέμε εμείς σε κάποιον άλλον, ένα αθώο ψέμα, ένα αναγκαίο ψέμα κ.ο.κ.

Αν συμπεριλάβω σε αυτήν την κατηγορία και την κατάσταση στην οποία δεν λέμε όλη την αλήθεια τότε ξεφεύγουμε τελείως.

Υπάρχει όμως αθώο ή αναγκαίο ψέμα;
Μπορεί η αλήθεια να γίνει αποδεκτή;
Θέλουμε να την ακούμε πάντα;

Μάλλον όχι.

Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει. Άλλες φορές αυτον που την ακούει, άλλες αυτον που την λέει, άλλες πάλι και τους δύο.

Αξίζει λοιπόν να ακουστεί;
Αν απλά σιωπήσεις, ψεύδεσαι;
Αν πονάς και παρόλαυτα χαμογελάς ξεγελάς τους άλλους ή τον εαυτό σου;
Αν δεν μπορείς να αποδώσεις με λέξεις τις σκέψεις σου και αυτές δεν ακουστούν ποτέ, είσαι ψεύτης;

Κλείνω.

Αξίζει να ακούσεις ένα ψέμα για να αποκοιμηθείς όπως ζητά ο Άσιμος στο παρακάτω τραγούδι, και να κάνεις το χαζό μόνο για έναν άνθρωπο;

Υ.Γ. Πολλές φορές οι ομορφότερες σκέψεις μας μένουν χωρίς ήχο και ίσως έτσι να' ναι καλύτερα, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο οι άνθρωποι που μας περιβάλουν είναι σε θέση να τις ανεχτούν, ειδικά όταν αυτές τους αφορούν... Άλλωστε ποιος αντέχει κάτι όμορφο όταν δεν μπορεί να το καταλάβει;

Φόβοι

Έχω την αίσθηση ότι όσο περνάνε τα χρόνια με τόσους περισσότερους φόβους γεμίζει το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά των ανθρώπων. Ως ένα βαθμό οι φόβοι αυτοί είναι φυσιολογικοί. Οταν έχεις οικογένεια, για παράδειγμα, είναι φυσιολογικό να ανησυχείς για αυτήν και να φοβάσαι για το μέλλον των παιδιών σου παρατηρόντας τις εξελίξεις γύρω σου.

Πώς είναι όμως όταν φοβάσαι να εκφραστείς;
Να πεις αυτό που νοιώθεις;
Όταν φοβάσαι να ερωτευτείς;
Πώς είναι όταν ερωτεύεσαι και φοβάσαι να εκδηλωθείς;

Απαντήσεις δεν έχω. Ίσως τις κρατάω για τον εαυτό μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι παρατηρώ πολύ συχνά ο φόβος να καθορίζει συμπεριφορές γύρω μας. Και εν προκειμένου στις σχέσεις των ανθρώπων. Και τι δεν λέμε προκειμένου να αποφύγουμε μια "ανασφαλή" κατάσταση. Πολλές φορές μας οδηγεί ο φόβος που μας έχει προκαλέσει μια παλιά πληγή. Άλλες πάλι ο φόβος της απόρριψης. Συμβιβαζόμαστε, οχυρωνόμαστε πίσω από την ασφάλεια της σιωπής. Δειλιάζουμε να αποδώσουμε με λόγια τις σκέψεις μας, γιατί φοβόμαστε ότι τη στιγμή που θα φτάσουν οι λέξεις στα χείλη, θα αφαιρέσουμε τη δικλείδα ασφαλείας από μία βόμβα, η οποία απειλεί να σκάσει στα χέρια μας από στιγμή σε στιγμή.

Ο φόβος κρατάει τα χείλη σφραγιστά. Ο φόβος εμποδίζει να ακουστούν οι ομορφότερες λέξεις που θα μπορούσατε να έχετε σκεφτεί. Ο φόβος ίσως μας κάνει και λίγο περισσότερο καλλιτέχνες, μιας και ότι δεν μπορούμε να πούμε με λόγια το τραγουδάμε, το ζωγραφίζουμε, το αποτύπωνουμε σε ένα στιχάκι και εν τέλει το μετατρέπουμε σε κάτι μαγικό!

Υ.Γ.: Το ρεφραίν που ακολουθεί είναι ότι ομορφότερο ανακάλυψα σήμερα και περιέχεται στο τραγούδι που βρίσκεται παρακάτω:

"Τι θα πει, λοιπόν, φοβάμαι
θα σου πω αφου ρωτάς
όση αγάπη κι αν σου έχω
όσο θες με αγαπάς..."

Επέστρεψα;

Έχω καιρό να γράψω και από τήν τελευταία φορά έχουν μεσολαβήσει πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι πέρασα ένα αρκετά ευχάριστο καλοκαίρι. Είχε μερικές πολύ έντονες στιγμές και το παράδοξο είναι ότι δεν μετακινήθηκα και πολύ. Για όσους με ξέρουν βέβαια αυτό δεν θα φανεί και τόσο παράδοξο, αλλά αν καθίσω να αναλογιστώ τι σχέδια είχα στην αρχή του καλοκαιριού, μάλλον διακιώθηκα που αποφεύγω να προγραμματίζω μακροπρόθεσμους στόχους.

Τέλος πάντων, η αφορμή για να γράψω απόψε είναι ότι έχω παρατηρήσει πως ακόμα δεν μπορώ να ξεφύγω από την καλοκαιρινή διάθεση. Αυτό το οφείλω και σε ορισμένους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν τελευταία. Δεν ξέρω αν μου μεταδίδουν την τρέλα τους και ακολουθώ και εγώ το ρυθμό τους, ή αν αυτοί επηρεάζονται από το δικό μου τον οίστρο ώστε να γεμίζουμε τις ζωές μας με όμορφες στιγμές. Ίσως είναι ένας συνδυασμός των δύο, ίσως να οφείλεται και σε κάποιον άλλο λόγο τον οποίο δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτή τη στιγμή. Όχι πως έχει καμία σημασία. Απλά αισθάνομαι ότι έχω αρχίσει να εκτιμώ λίγο παραπάνω κάποιες μικρές στιγμές της ζωής μου και ακόμα περισσότερο ανθρώπους με τους οποίους τις μοιράζομαι.

Κλείνοντας, δεν ξέρω πότε θα έρθει ο "χειμώνας" μου. Μάλλον δεν θα αργήσει. Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσω να "ταξιδεύω" μέσα από βλέμματα, χαμόγελα, λέξεις...

Παραμύθι με λυπημένο τέλος

Και το παραμύθι συνεχίζεται. Το μονοπάτι είναι ως συνήθως μοναχικό. Συχνά συναντώ ανθρώπους που ίσως θα με προτιμούσαν αλλιώς. Για να μου δώσουν αυτό που θα ήθελα μου ζητούν να γίνω κάτι που δεν είμαι. Σκέφτομαι να τους προσπεράσω, αλλά με κρατούν κοντά τους. Καλώς ή κακώς μένω. Ίσως λόγω του ρόλου μου να μην μπορώ να αφήνω πίσω θλιμμένα πρόσωπα.

Όταν είσαι μές στο παραμύθι είναι σαν να έχεις ένα σύνεφο γύρω σου που καλύπτει οτιδήποτε άσχημο, οτιδήποτε ατελές. Έρχονται κάποιες στιγμές, όμως που προσπαθούν κάποιοι απεγνωσμένα να διαλύσουν αυτό το σύννεφο, που σηκώνουν καθρέφτες γύρω σου και σε καλούν να αντικρίσεις τον εαυτό σου μέσα από το δικό τους πρίσμα. Σου υποδυκνείουν πώς θα έπρεπε να είσαι για να πληρείς τις προϋποθέσεις. Και μπαίνεις στον πείρασμό να σκεφτείς "μακάρι να ήμουν έτσι..."

Η διαφορά που έχει όμως το παραμύθι με την πραγματικότητα είναι ότι το παραμύθι είναι απαλό, εύπλαστο, το διαμορφώνεις όπως θες εσύ, το φέρνεις στα μέτρα σου. Η πραγματικότητα από την άλλη είναι σαν την πέτρα σκληρή και ακόμα πιο σκληροί οι άνθρωποι που προσπαθούν να σε εντάξουν σε αυτή.

Όχι δεν είμαι κανένας ονειροπαρμένος. Μ' αρέσει να παραμυθιάζομαι, γιατί ίσως αυτός να είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να βιώνω την "πραγματικότητα".

Πριν 2 μέρες έκλεισα τα 31. Το παραμύθι τέλειωσε και αρχίζει η ζωή...

...τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο!!!

Παραμύθι με λυπημένο τέλος (;)

Ζούμε σε μια περίεργη εποχή. Ο καθένας τη ζει με το δικό του τρόπο. Δεξιά και αριστερά ακούς παράπονα. Άλλοι έχουν προβλήματα επαγγελματικής φύσεως, άλλοι συναισθηματικής, άλλοι και από τα δυο. Άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ τις προάλλες. Λέει: "Ο καθένας κουβαλάει το φορτίο του, απλά είναι πιο εύκολο να το σηκώσεις όταν έχεις και κάποιον άλλο μαζί σου..."

Σε 23 ώρες κλείνω τα 31. Ακόμα πιστεύω στα παραμύθια. Σε αυτά που σε μεταφέρουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όταν είσαι μέσα στο παραμύθι δεν υπάρχει τίποτα από την καθημερινότητα. Κανένα άλλο πρόβλημα. ΔΝΤ, αβεβαιότητα... Άγνωστες λέξεις. Από τη φύση μου όμως είμαι άνθρωπος που πιστεύω στα παραμύθια με λυπημένο τέλος. Όπως έλεγε και ο Μιλτιάδης "είναι τα μόνα που σε βάζουν στον πειρασμό να πιστέψεις ότι μπορεί να είναι αληθινά..." Και η διαδρομή όμως όμορφη είναι. Άσε που μπορεί στο τέλος να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Το πιο δύσκολο κομμάτι του να πιστεύεις στα παραμύθια είναι να σε καταλαβαίνουν οι άλλοι. Να σε νιώθουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μοναξιά. Να τους μιλάς και όταν σου απαντούν να χαμογελάς τυπικά γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τι βλέπουν τα μάτια σου. Όχι ότι δεν πιστεύουν και αυτοί σε παραμύθια. Ο καθένας έχει το δικό του παραμύθι, απλά οι περισσότεροι φοβούνται να μπουν μέσα σε αυτό. Είναι πιο ασφαλές να ζει κάποιος στην "πραγματικότητα". Γι'αυτό όταν τους συναντώ απλά γελώ. Και αυτό στην αρχή τους ανησυχεί. Αναρωτιούνται "πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο χαλαρός; μεγάλωσε πότε θα ωριμάσει; πότε θα σοβαρευτεί;". Αργότερα μου χτυπούν απλά την πλάτη και παύουν να με παίρνουν στα σοβαρά.

Και εγώ συνεχίζω να χαμογελώ. Και συνεχίζω να προσπαθώ να τους κάνω και αυτούς να χαμογελάσουν. Έτσι απλά γιατί μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να χαμογελά. Και μου αρέσει περισσότερο όταν ξέρω ότι αυτό το χαμόγελο οφείλεται σε κάτι που έκανα εγώ. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι έχω μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στα χείλη μου, όπως ένας κλόουν. Υπάρχουν σε κάποια παραμύθια τέτοια πρόσωπα. Αυτοί που κάνουν όλους τους άλλους να γελούν. Όπως στο "παραμύθι" του Βασίλη του Καζούλη, που στο τέλος "παίρνει ο μορφονιός τη μπαλαρίνα, κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή...". Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ίσως να είναι και αυτός ο ρόλος μου στο παραμύθι. Άλλωστε ποια μπαλαρίνα θα διάλεγε τον κλόουν; Πάντα τον ακροβάτη θέλουν. Ακροβάτης δεν υπήρξα ποτέ.



Με όλα τα παραπάνω θέλω να πω ότι δεν έχω την απάιτηση από κανέναν να με καταλάβει (πολλές φορές δεν καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου). Απλά μου αρέσει να ζω σε αυτό το παραμύθι. Μπορεί ο ρόλος που έχω να μην είναι και ο καλύτερος δυνατός και το τέλος να αφήσει πικρή γεύση. Δικό μου τ' όνειρο δική μου και η ευθύνη, όπως θα'λεγε και ο Τόλης.

Τα χρόνια παιρνούν. Οι αριθμοί αλλάζουν όταν απαντώ στην ερώτηση: "Πόσων ετών είσαι;" Οι γύρω μου "εξελίσονται". Όχι πως με νοιάζει. Έχω πάψει να ασχολούμαι σοβαρά με το τι κάνουν οι γύρω μου σε αντιδιαστολή με το τι κάνω εγώ. Και όσο και αν ενοχλεί τους κοντινούς ή τους λιγότερο κοντινούς μου ανθρώπους, εξακολουθώ να "παραμυθιάζομαι".

Αντί υστερογράφου...

Το τσουβάλι

Ένα πράγμα που σιχαινόμουν από μικρό παιδί ήταν το "τσουβάλιασμα". Τι εννοώ; Τσουβάλιασμα για μένα είναι όταν σε κατατάσουν σε μια ομάδα ανθρώπων λόγω ενός χαρακτηριστικού σου (φύλο, ζώδιο, καταγωγή, θρησκευτικές ή πολιτικές αντιλήψεις κ.α.) και σε χαρακτηρίζουν βάσει αυτού. Αυτή η αδυναμία που υπάρχει να αντιληφθεί κάποιος ότι ο κάθένας έχει το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του και ότι τυχαία χαρακτηριστικά όπως αυτά που αναφέρω στην παρένθεση δεν παίζουν κανένα ρόλο, με διαολίζει.

Αν θέλω να το προχωρήσω και λίγο παρακάτω, αυτή είναι και η πηγή κάθε είδους ρατσισμού. Επειδή κάποια στιγμή είχες μια άσχημη εμπειρία από ένα άτομο που για παράδειγμα ήταν του αντίθετου φύλου, δεν σημαίνει ότι όλα τα άτομα του συγκεκριμένου φύλου θα σου συμπεριφερθούν ανάλογα. Ή επειδή έτυχε πριν από 75 χρόνια ένας γερμανός να είχε τη μούρλα να εξαφανίσει από προσώπου γης το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν σημαίνει ότι όλοι οι ομοεθνείς του έχουν την ίδια διάθεση.

Το χειρότερο είναι να σε βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με κάποιον που αποδεδειγμένα είναι ελεεινός, άτομα από τα οποία θα περίμενες, αν όχι να σε ξεχωρίσουν, τουλάχιστον να μη σε υποτιμούν με αυτόν τον τρόπο.

Ψυχή Βαθιά

Μόλις είδα την ταινία "Ψυχή βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη. Μία ταινία που καταπιάνεται με ένα θέμα που φοβούνται να αγγίξουν οι περισσότεροι στην Ελλάδα. Τον εμφύλιο πόλεμο.

Η ταινία είναι εξαιρετική, κατά την άποψη μου, αλλά δεν θα γράψω για αυτή. Για τον εμφύλιο οι περισσότεροι έχουμε ακούσει από ελάχιστα έως τίποτα. Και είναι κάπως παράξενο μιας και πρόκειται για μια πολύ πρόσφατη ιστορία. Λες και υπάρχει μια άτυπη ομερτά και κανείς απ'όσους τη βίωσαν δεν θέλει να δώσει επαρκείς λεπτομέριες. Εγώ είμαι ένας από αυτούς που η οικογένεια του έχει άμεσα βιώματα από αυτήν την περίοδο. Ο παππούς μου ήταν αναμεμειγμένος σε αυτή την ιστορία, αλλά δεν ξέρω και πολλά πράγματα. Χάθηκε με τα γεγονότα οπότε δεν τον γνώρισα να τον ρωτήσω.

Ο πατέρας μου από την άλλη πέρα από τα πολύ τυπικά δεν μου έχει πει τίποτα ουσιαστικό. Ίσως γιατί ήταν πολύ μικρός για να καταλαβαίνει τι πραγματικά γινόταν γύρω του. Δεν τον αδικώ.

Τελικά σε αυτή τη ζωή από τα παλιά τα χρόνια για να ζήσει ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει κάποιον εχθρό. Ή αν το προτιμάτε κάπως πιο ελαφρύ, κάποιον αντίπαλο.

Αθηναίοι-Σπαρτιάτες
Χριστιανοί - Ειδωλολάτρες
Έλληνες-Τούρκοι
Αμερικάνοι-Μουσουλμάνοι
Αριστεροί-Δεξιοί
Λευκοί-Μαύροι
ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ....

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε ένα εκκατομύριο ακόμα παραδείγματα, αλλά νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα.

Η επιβίωση μας εξαρτάται από το ποιον έχουμε αντίπαλο. Κάποιος πρέπει να είναι ο κακός, γιατί έτσι επιβεβαιώνουμε ότι εμείς είμαστε οι καλοί. Έχει κυριαρχήσει και η μέγιστη μπούρδα ότι η αντιπαλότητα όταν δεν παίρνει ακραίες μορφές είναι προς όφελος των ανθρώπων γιατί τους πιέζει να γίνουν καλύτεροι. Ο λόγος που θα θέλουν να γίνουν καλύτεροι είναι για να υπερισχύσουν του αντιπάλου τους.

Συγνώμη αν θα ακουστώ σαν παιδί των λουλουδιών, αλλά αν έχω καταλάβει καλά κυνηγάμε να γίνουμε καλύτεροι από κάποιον άλλο προκειμένου να "υπερισχύσουμε" στη "μάχη" που έχουμε μαζί του με συνέπεια να τον κάνουμε στην καλύτερη να αισθάνεται άσχημα, ή ακόμα και να τον βλάψουμε ηθικά, επαγγελματικά, σωματικά, με όποιον τρόπο τέλος πάντων θα μπορούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι του.

Μας μεγαλώνουν γεμίζοντας το μυαλό μας με αντιπάλους. Τούρκους, Αμερικανούς, Μουσουλμάνους, Καθολικούς, Αρειανούς, Ολυμπιακούς, το συμμαθητή σου που αν γράψει καλύτερα θα σου φάει τη θέση στο πανεπιστήμιο, το συνάδερφο που αν παρουσιάσει καλύτερο πρότζεκτ από το δικό σου θα σου "φάει" την προαγωγή, το κωλόπαιδο που βλέπεις να έχει την κοπέλα που σου αρέσει...

Και ο χειρότερος απ'όλους ο χρόνος. Μια ζωή πολεμάς μαζί του και πάντα χάνεις...

ΙΝΑΦ!!!

Κανονικά θα έπρεπε τόσες μέρες να έχω πάει στο γιατρό.
Κανονικά θα έπρεπε να μην πηγαίνω και να ξελαρυγγιάζομαι στα σχολεία όλη τη βδομάδα.
Κανονικά θα έπρεπε να μείνω μέσα χθες το βράδυ.

Επειδή όμως δεν είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά ένας "αναβλητικός τελειομανής", όπως λέει και ένας φίλος για τον εαυτό του, δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω και τώρα, δηλαδή από χθες το βράδυ, η φωνή μου με το ζόρι που βγαίνει.

Όταν σταματήσεις να μιλάς αρχίζεις να ακούς και να βλέπεις. Δυστυχώς οι ήχοι και οι εικόνες που έχω στη διάθεση μου δεν είναι και οι καλύτεροι δυνατοί (με εξάιρεση το χθεσινό βράδυ, κυρίως από άποψη εικόνας...). Οπότε το ότι δεν μπορώ να μιλήσω με τρελαίνει ακόμα περισσότερο.

Αγαπητέ θεούλη θέλω τη φωνή μου γρήγορα πίσω, στην ένταση και στο χρώμα που είχε προηγουμένως. Από τι στιγμή που μας έστειλες το γιο της Μάργκαρετ για πρωθυπουργό όλα σκατά μας πάνε. Όπως θα έλεγε λοιπόν και ο νυν πρωθυπουργός μας με τα άπταιστα ελληνικά που μιλάει "ΙΝΑΦ!!!!"

Υ.Γ. Το τραγουδάκι είναι εξαιρετικά αφιερωμένο